Η ΔΕΗ, οι υποκριτές και το κομματικό καθήκον

του Αλέξανδρου Κασιμάτη

Η ΔΕΗ  είναι μια μικρογραφία του Ελληνικού Δημοσίου. Από το 1950 που είναι το έτος ίδρυσης της επιχείρησης , η μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας ενσωματώνει όλες τις  θετικές και αρνητικές  εναλλαγές του Ελληνικού Δημοσίου.
Από την ίδρυση  της ως και την εκδήλωση της  δικτατορίας, η ΔΕΗ ήταν ένας καθοριστικός  αναπτυξιακός πόλος της οικονομίας και της χώρας. Το δημόσιο την προίκισε με το αποκλειστικό δικαίωμα εκμετάλλευσης των λιγνιτικών αποθεμάτων σε Αλιβέρι, Πτολεμαίδα, παραχώρησε υδάτινους πόρους για υδροηλεκτρικά  κλπ Παράλληλα η ΔΕΗ συγκέντρωσε άριστους επιστήμονες, έλληνες μηχανολόγους  που είχαν έρθει από την Αμερική, μηχανικούς ειδικούς στα φράγματα  που είχαν σπουδάσει στην Ευρώπη κοκ

Η δικτατορία θα κάνει την πρώτη ζημία στη ΔΕΗ, καθώς απομάκρυνε όλα τα επιστημονικά και μη στελέχη που είχαν χαρακτηριστεί ως «εμφορούμενοι δημοκρατικών φρονημάτων». Από τη μεταπολίτευση και μετά η πορεία είναι γνωστή. Διορισμένες διοικήσεις, άλλοτε σχετικές με το αντικείμενο και άλλοτε παντελώς άσχετες, σταδιακή ανάπτυξη ενός  συνδικαλιστικού  κινήματος που σχεδόν συνδιοικεί την επιχείρηση  και μονίμως (λόγω του πολυάριθμου προσωπικού της) ένα εργαλείο που βοηθούσε τους κομματικούς μηχανισμούς να διαχειριστούν τις ψήφους σε δύσκολες περιφέρειες, όπως πχ η Β Αθηνών. Για αυτό άλλωστε, οι εκάστοτε υπουργοί Οικονομικών και Πρωθυπουργοί φωτογραφίζονταν με τους επικεφαλής της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ.

Όλα αυτά συνέβαιναν διανθισμένα από στρατηγικές επιλογές  της πολιτικής ηγεσίας για την ΔΕΗ. Επιλογές που ποικίλουν από την  πλήρη εγκατάλειψη της επιχείρησης στην τύχη της μέχρι και μαξιμαλιστικά σχέδια για ανάδειξη της σε περιφερειακή ενεργειακή δύναμη.  Στο μεταξύ  κανείς δεν φροντίζει ούτε για τα στοιχειώδη, όπως είναι η διασύνδεση με τα νησιά. Το κόστος της ενέργειας στην Ελλάδα είναι στα ύψη, πνίγει τη βιομηχανία, αλλά κανενός το αυτί δεν ιδρώνει. Στο μεταξύ η ΔΕΗ έχει γίνει  ο μόνιμος μηχανισμός είσπραξης των δημοτικών τελών, ενώ κατά περίπτωση χρησιμοποιείται και για άλλες δύσκολες αποστολές, όπως πχ για τη είσπραξη του «χαρατσιού» στα ακίνητα.

Στα χρόνια που πέρασαν επιχειρηματικά λάθη, κρατικά προνόμια, συνδικαλιστικές παροχές, καθυστέρηση  κρίσιμων αποφάσεων, ειδικές ρυθμίσεις, νόμοι  και κοινοτικές παρεμβάσεις  συσσωρεύτηκαν δημιουργώντας ένα κουβάρι  που δεν μπορεί να λυθεί. Ούτως ή άλλως η πολιτική εξουσία στην Ελλάδα δεν διαπραγματεύτηκε τίποτε με την τρόικα, από πολιτικό καιροσκοπισμό, για να μη δυσαρεστήσει  με τις  αποφάσεις της. Προτίμησε να μην ξεχωρίσει το δίκαιο από το άδικο. Να κρυφτεί πίσω από στερεότυπα του τύπου  «εμείς δεν το θέλουμε, αλλά η τρόικα μας υποχρέωσε».

Η Τρόικα έχει πλέον εμπειρία από τους έλληνες πολιτικούς  και θέτει ποσοτικούς στόχους: Κόψτε τη ΔΕΗ στα δύο κρατάτε το 70% και πουλάτε το 30%. Άλλο παράδειγμα ίδιας λογικής : Απολύστε 14.000 δημοσίους υπαλλήλους ή βγάλτε στην κινητικότητα 15.000 υπαλλήλους. Πιστεύουν ότι με γενικά, οριζόντια μέτρα μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα το πολιτικό κόστος, από ότι να κλείσουν άχρηστους οργανισμούς και δημόσιες υπηρεσίες. Τώρα έφθασε η ώρα που πρέπει να διαχωριστεί στα δύο η ΔΕΗ και να πουληθεί. Μπορεί και να είναι σωστό, μπορεί να είναι και λάθος. Πάντως αυτοί που θα ψηφίσουν ή και θα το καταψηφίσουν, δεν γνωρίζουν την απάντηση . Το κομματικό τους καθήκον θα κάνουν.

Πηγή: protothema.gr