Ειδησεογραφικό site

Η γκρίζα διαδρομή του Παναγιώτη Λαφαζάνη

384

LAFAZANISΓράφει ειδικός συνεργάτης

Όταν ο Αλέξης Τσίπρας συνέδεε τα στελέχη που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ με το γνωστό «βρόμικο ’89», προφανώς είχε στον νου του τον νυν πρόεδρο της ΛΑΕ. Αποτελεί κοινό μυστικό, στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, πως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, τη «σημαδιακή» εκείνη περίοδο, ανήκε στο στενό επιτελείο του Χαρίλαου Φλωράκη.

Για την ακρίβεια, ο σημερινός πρόεδρος της ΛΑΕ ήταν ο εξ απορρήτων του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ, ο οποίος ως επικεφαλής του τότε Συνασπισμού ήταν ο πρωταγωνιστής στις θεσμικές αλλά και παρασκηνιακές διεργασίες, που οδήγησαν στη συγκυβέρνηση Αριστεράς και Δεξιάς, υπό τον Τζανή Τζανετάκη. Δεν ήταν μόνο αυτό που υπό ανεκδοτολογική μορφή έχει γραφτεί για το πλήθος απαντήσεων, που του ετοίμαζε, ως υπεύθυνος του γραφείου Τύπου, προκειμένου ο –γνωστός για τη θυμοσοφία, αλλά όχι και την αναλυτική του συγκρότηση– «καπετάνιος» να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις δημοσιογραφικές ερωτήσεις. Όσοι έχουν γνώση προσώπων και καταστάσεων γνωρίζουν και μπορούν να βεβαιώσουν ότι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ήταν ο άνθρωπος που λειτουργούσε ως «ασπίδα» του τότε γενικού γραμματέα του ΚΚΕ, ειδικά για τις επιθέσεις που ο τελευταίος είχε δεχτεί μετά τη συνεργασία με τη συντηρητική παράταξη.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕ ΚΟΤΖΙΑ

Ένας, μάλιστα, από τους πιο σφοδρούς πολέμιους του αποκληθέντος και «ιστορικού συμβιβασμού» ήταν ο μέχρι πρότινος υπουργός Εξωτερικών, της κυβέρνησης Τσίπρα, Νίκος Κοτζιάς. Ο τελευταίος ανήκε στα νεότερα στελέχη, που με την ευρυμάθεια και τις εξαιρετικές σπουδές, σε συνδυασμό με τη βαθιά «μαρξιστικολενινιστική» κατάρτιση, είχε προωθηθεί με ταχύτατο ρυθμό στην κομματική πυραμίδα. Ο σχηματισμός, όμως, της κυβέρνησης Τζανετάκη αποτέλεσε «αιτία πολέμου» για τον ιδεολόγο Νίκο Κοτζιά, ο οποίος μαζί με άλλους συντρόφους του (Δελαστίκ, Χάγιος, Μπατίκας, Τερζίδης, Μανιάτης, Μπιτσάκης κ.ά.) αποχώρησε, καταγγέλλοντας τη σύμπραξη με τη συντηρητική παράταξη ως προδοσία των αρχών και αξιών του ΚΚΕ. Θα μπορούσαμε να πούμε, λαμβάνοντας υπόψη το εύρος και το ειδικό βάρος των στελεχών που αποχώρησαν, ότι ήταν η πρώτη διάσπαση στο μέχρι τότε «απόρθητο κάστρο» του Περισσού. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών, μάλιστα, κατήγγειλε και συγκεκριμένες κυβερνητικές ενέργειες, όπως το πογκρόμ κομματικών διώξεων στις Ένοπλες Δυνάμεις, από τον τότε υπουργό Γιάννη Βαρβιτσιώτη, ως επιβεβαίωση της άποψής του ότι η συμμετοχή του Συνασπισμού, στην κυβέρνηση Τζανετάκη, λειτουργούσε ως άλλοθι για την παλινόρθωση του κράτους της Δεξιάς.

ΠΡΟΣΧΗΜΑ Η ΚΑΘΑΡΣΗ

Άλλη άποψη, όμως, είχαν τα στελέχη εκείνα της νεότερης γενιάς, πολιτογραφημένης ως «γενιάς του Πολυτεχνείου», που όχι μόνο συντάχθηκαν με την επιλογή της ηγεσίας, αλλά στην ουσία ήταν οι «αρχιτέκτονές» της.

Όπως με περισσό κυνισμό είχε ομολογήσει ο έτερος «Διόσκουρος» στο γραφείο Τύπου του ΚΚΕ, ο Μίμης Ανδρουλάκης, μέσω της δημιουργίας του Συνασπισμού ως «συνομοσπονδίας» κομμάτων, που θα ήταν αδύνατη χωρίς τη συμμετοχή του ΚΚΕ, εν συνεχεία δε της συμμετοχής στην κυβέρνηση Τζανετάκη, επιδιώχθηκε η αναδιάταξη του, τότε, πολιτικού σκηνικού, με την ανάδειξη της Αριστεράς, σε κεντρικό ρόλο, ως εναλλακτικού πόλου, απέναντι στη συντηρητική παράταξη, στη θέση του καταρρέοντος ΠΑΣΟΚ. Είχε μάλιστα ευθέως ομολογηθεί ότι η περίφημη «κάθαρση», από το άγος του «σκανδάλου Κοσκωτά», αποτέλεσε τη «θεόσταλτη» ευκαιρία, αν όχι απλό πρόσχημα, για την «αναμόχλευση» της πολιτικής «γεωγραφίας» και την εκτόπιση του «ενοχλητικού» ΠΑΣΟΚ. Προϋπόθεση για τον στόχο αυτόν, τέθηκε ο «βίαιος», όπως ονομάστηκε, «εκσυγχρονισμός» του ΚΚΕ.

Αυτή η «αλλαγή πορείας», που κατέληξε στην κυβέρνηση Τζανετάκη, ξεκίνησε τουλάχιστον το 1982, όταν στο 11ο Συνέδριο του ΚΚΕ αναπτύχθηκε έντονος προβληματισμός, κυρίως από τα στελέχη της νεότερης γενιάς, για τη «δορυφορική» σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Η απόφαση της ηγεσίας, το 1986, για ουδέτερη στάση, έναντι των υποψηφίων ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, στο, δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών, θεωρήθηκε προπομπός για το «βρόμικο ’89».

Η «ΠΡΟΔΟΣΙΑ» ΤΟΥ 1991

Τα παραπάνω, ίσως, εξηγούν πώς οι «βαστάζοι» του 1989 έγιναν οι «Βρούτοι» του 1991. Πώς ο άνθρωπος που αποτελούσε την «ασπίδα» του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ, στο κρίσιμο και δύσκολο 1989, ήταν από τους πρώτους που τον εγκατέλειψαν το 1991. Η αλήθεια είναι πως στη λεγόμενη «ανανεωτική» πτέρυγα κυριαρχούσε η αφελής αντίληψη πως ο Χαρίλαος Φλωράκης θα γινόταν ο «δούρειος ίππος» για την «άλωση» εκ των έσω του Περισσού. Είχε προηγηθεί, άλλωστε, η «προσχώρηση» του Γρηγόρη Φαράκου, ο οποίος είχε διαδεχθεί τον Χαρίλαο Φλωράκη στη θέση του γενικού γραμματέα.

Ο τελευταίος όμως, σε αντίθεση με όσα διοχέτευαν οι λεγόμενοι «ανανεωτικοί», είχε εξαρχής ταχθεί υπέρ της «παλαιάς φρουράς», γέρνοντας την πλάστιγγα και, έτσι, στη σύγκρουση που έγινε, στο 13ο Συνέδριο, τον Φεβρουάριο του 1991, με επικράτηση, ήταν αναπόφευκτη η επικράτηση των τελευταίων. Φαίνεται, όμως, πως η σύγκρουση εκείνη δημιούργησε ισχυρούς δεσμούς, αν λάβουμε υπόψη ότι κορυφαία στελέχη της ΛΑΕ, ήταν, μαζί με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, μέλη της τότε Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που διαγράφηκαν (καθαιρέθηκαν για την ακρίβεια) όπως οι Νίκος Χουντής, Δημήτρης Στρατούλης, Γιάννης Τόλιος και Στάθης Λεουτσάκος.

Αποκαλύψεις-φωτιά από πρώην συντρόφους του

Μια πρωτοφανής ιστορία διαπλοκής, με αρνητικό πρωταγωνιστή την ίδια την Αριστερά και μάλιστα το ΚΚΕ, αναδύεται από μια «εξομολόγηση» του αείμνηστου Γρηγόρη Φαράκου, στο αυτοβιογραφικό του έργο «Μαρτυρίες και Στοχασμοί» (εκδόσεις Προσκήνιο).

Η ιστορία διαδραματίζεται στα τέλη του 1990, ενώ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η αδυσώπητη σύγκρουση μεταξύ «δογματικών» και «ανανεωτικών», που κατέληξε στη μεγαλύτερη διάσπαση του κόμματος, μετά το 1968. Από όσα παραθέτει ο τότε γενικός γραμματέας του κόμματος προκύπτει μια ζοφερή εικόνα ενός σκοτεινού παρασκηνίου, με κορυφαία κομματικά στελέχη –και από τις δύο συγκρουόμενες τάσεις– να συναλλάσσονται με γνωστούς επιχειρηματίες, αλλά και με κυβερνητικούς παράγοντες, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα σχέδιά τους, στην εν εξελίξει εσωκομματική πάλη.

Από τις αποκαλύψεις προκύπτει εμπλοκή και του σημερινού επικεφαλής της ΛΑΕ Παναγιώτη Λαφαζάνη, ενώ αναφέρεται ανοιχτά και το όνομα του γνωστού επιχειρηματία Χρήστου Καλογρίτσα. Όλα ξεκίνησαν, σύμφωνα με την αφήγηση του Γρηγόρη Φαράκου, από μια καταγγελία του στελέχους της «παλιάς φρουράς» Νίκου Καλούδη, ότι «σύντροφοι» της ανανεωτικής πτέρυγας, οι Καραγκουλές, Πιτσιόρλας και Τρανταλίδης, είχαν έρθει σε επαφή με επιχειρηματίες, για την έκδοση εφημερίδας, που θα υποστήριζε τις θέσεις των «ανανεωτικών». Το ενδεχόμενο αυτό, μάλιστα, είχε συζητηθεί τόσο με αξιωματούχο της τότε κυβέρνησης Μητσοτάκη (Σγαρδέλης) όσο και με κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ (Γεννηματάς, Λαλιώτης).

Ο ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ ΜΕ ΤΑ ΑΡΧΙΚΑ ΜΚ

Η υπόθεση πήρε διαστάσεις αστυνομικού θρίλερ, όταν, όπως αποκαλύφθηκε, ο Νίκος Καλούδης είχε πληροφοριοδότη επιχειρηματία, ο οποίος αναφέρεται με τα αρχικά ΜΚ και τον οποίο «παγίδευσε», μαγνητοφωνώντας, εν αγνοία του φυσικά, τη μεταξύ τους συνομιλία.

Όπως αποκαλύφθηκε, ο ΜΚ είχε συζητήσει και το ενδεχόμενο χρηματοδότησης του κόμματος, για τη δημιουργία τηλεοπτικού σταθμού, με ενδιάμεσο τον Χρήστο Καλογρίτσα. Στο σημείο αυτό, ο Γρηγόρης Φαράκος αναφέρει: «Το περίεργο για τον Χρ. Καλογρίτσα ήταν ότι, επί μεγάλο διάστημα, στις συναντήσεις του με τους Χ. Φλωράκη, Ν. Καλούδη έδινε πληροφορίες για τις κινήσεις των Μ. Ανδρουλάκη, Π. Λαφαζάνη, Δ. Καραγκουλέ, με τους οποίους επίσης κρατούσε ιδιαίτερη σύνδεση. Από ένα διάστημα κι ύστερα έδινε, σε βάρος του Χ. Φλωράκη, πληροφορίες στα στελέχη της ανανεωτικής κίνησης. Τώρα αποκαλυπτόταν ότι πλησίασε εκ νέου τον Ν. Καλούδη, δίνοντας πληροφορίες σε βάρος του Δ. Καραγκουλέ»!

Το ότι η διαπλοκή με επιχειρηματικά συμφέροντα δεν ήταν προνόμιο μόνο της μιας πλευράς, στα άδυτα του Περισσού, προκύπτει από τη συνέχεια, καθώς αποκαλύφθηκε ότι ο επιχειρηματίας με τα αρχικά ΜΚ, βρισκόταν σε προχωρημένες συζητήσεις και με τον Νίκο Καλούδη, δεχόμενος μάλιστα να έχει μικρότερο επιχειρηματικό κέρδος, σε περίπτωση συνεργασίας με την επίσημη ηγεσία.

Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑ

Το θέμα έφτασε μέχρι το Πολιτικό Γραφείο, στις 2 Ιανουαρίου 1991, από τη συνεδρίαση του οποίου είχε φροντίσει να απουσιάζει ο Χαρίλαος Φλωράκης. Από τα αποσπάσματα πρακτικών, που παραθέτει ο Γρηγόρης Φαράκος, προκύπτει η πλήρης επιβεβαίωση του δυσώδους παρασκηνίου. Ενδιαφέρον, εν προκειμένω, παρουσιάζει η τοποθέτηση της Αλέκας Παπαρήγα, η οποία, αφού δικαιολόγησε την ενέργεια του Νίκου Καλούδη να μαγνητοφωνήσει την επίμαχη συζήτηση, του επεσήμανε ότι έπρεπε να φερθεί πιο πονηρά, φέρνοντας και άλλο στέλεχος στη συνάντηση. Αναφερόμενη στους ανανεωτικούς, η μετέπειτα γενική γραμματέας ήταν αρκούντως δηκτική: «Με αυτούς που μπλέξαμε, όλοι θα βρούμε τον μπελά μας».

Επιμένουν, ακόμη, στην Αριστερά, ότι δεν ξέρουν τίποτα για τη διαπλοκή;

Τα σχόλια είναι κλειστά.