Ελληνοαριστερό Πάσχα

Του Ηλία Κανέλλη

Οι πρώτες πορείες του Πο­λυτεχνείου, μετά τη Με­ταπολίτευση, σύντομα μετατράπηκαν σε πορείες επίδειξης δύναμης των δια­φόρων μπλοκ της Αριστεράς. Εκτός από άσκηση αντιαμερικανισμού κι εκτός από συμβολισμός σύγκρουσης με την Αστυνομία (που όμως, το 1980, άφησε δύο νεκρούς, τον Ιάκωβο Κουμή και τη Σταματίνα Κανελλοπούλου), η πορεία ήταν ήδη ένα πράγμα που έφθινε. Η δη­μοκρατία είχε αποκατασταθεί, ασφαλώς ζητούμενο ήταν η διεύρυνση της και, μοιραία, η πορεία γινόταν κάτι σαν το τάμα των αριστερών, Η μεγάλη γιορτή εις μνήμην της εξέγερσης, το ελληνοαριστερό Πάσχα.

Οταν, μετά το 1981, το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην εξουσία, το Πολυτεχνείο μετατράπηκε σε επίσημη γιορτή, απέκτησε τη μυθική διάσταση που έχουν οι σχολικές τελετουργίες. Στο Πολυτεχνείο αυτής της εκδοχής είχαν κλειστεί ήρωες, γεν­ναίοι που πολέμησαν και θυσιάστηκαν εναντίον μιας τυραννίας. Ο πανηγυρι­κός στα σχολεία και στους στρατώνες συρρίκνωσε κι άλλο την πορεία, που με τα χρόνια (και μετά τη δολοφονία του νεαρού Μιχάλη Καλτεζά το 1985) μετα­τράπηκε σε, συχνά βίαιη, επίλυση ιδεο­λογικών λογαριασμών διαφόρων ομάδων που δρουν στο όνομα της Αριστεράς (ή και του αντιεξουσιαστικού χώρου). Ωσπου οι Αγανακτισμένοι της Πλατείας Συντάγματος το 2011 να αποδώσουν τη χρεοκοπία της χώρας στη χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης (και του Πολυτεχνείου, που σε έναν βαθμό τη γέννησε), η γιορτή ήταν πάντα το τάμα της πορείας προς την αμερικανική πρεσβεία. Η κομματική κοινοτοπία.

Εβλεπα χθες και τη φετινή πορεία. Η πόλη ερήμωσε νωρίς. Ο Πρωθυπουργός πέρασε το πρωί από το Πολυτεχνείο για τους δικούς του συμβολισμούς (πρέπει να δείξει ότι το δικό του Μνημόνιο είναι ανπμνημονιακό) κι ύστερα, κουρασμένα, γκρίζοι πληθυσμοί, σε περιχαρακωμένα μπλοκ, έκαναν το τάμα τους. Η πόλη τους ανήκε. Αλλά δεν διεκδικούσαν τίπο­τε άλλο από το δικαίωμα στη δική τους λιτανεία – που τελείωσε με τα εθιμοτυπι­κά επεισόδια στα Εξάρχεια. Κι αυτό δεν είναι αγωνιστικό. Περιέχει ρουτίνα και παραίτηση.

Αναδημοσίευση από «Τα Νέα»