Ελένη Καστάνη:«Αδυνατώ να παρακολουθήσω τούρκικα σίριαλ»-Συνέντευξη στο «Καρφί»

Της Δέσποινας Καραγιαννοπούλου

«Με πατέρα πρόσφυγα από το Αϊβαλί, πώς είναι δυνατόν να δω τούρκικα σίριαλ; Δεν κρίνω τους ανθρώπους που τα βλέπουν, αλλά εγώ αδυνατώ να τα παρακολουθήσω» λέει στο «Καρφί» η ηθοποιός Ελένη Καστάνη. Γεννημένη και μεγαλωμένη στην Κρήτη, στη Σητεία, μας μίλησε –μεταξύ άλλων– για την οικογένειά της, το όνειρο που θέλει να κάνει πραγματικότητα, τα μαθήματα ζωής που παίρνει από το γιο της, αλλά και για τη γειτονιά της που δεν αλλάζει με τίποτα, τα Εξάρχεια.

Καλλιτεχνική οικογένεια ή επιθυμία σε οδήγησε στην ηθοποιία;

Στην οικογένεια δεν υπήρχε καλλιτεχνική φλέβα. Η μητέρα μου ήταν μοδίστρα και ο πατέρας μου υπάλληλος του Δήμου. Η ανατροπή μέσα μου έγινε όταν πήγα να δω την πρώτη μου θεατρική παράσταση. Θυμάμαι ήταν μια κωμωδία με τον αείμνηστο Γκιωνάκη. Έπαθα ταχυπαλμία. Τότε κατάλαβα πως ήθελα να γίνω ηθοποιός και έτσι, μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή στη Θεσσαλονίκη, πήγα στη Σχολή Βεάκη.

Ανατροπές ή συμβιβασμοί χαρακτηρίζουν τη ζωή της Ελένης;

Καθετί που μας φέρνει η ζωή, πρέπει να το βλέπουμε θετικά, αλλιώς δεν τη βγάζουμε καθαρή! Πάντως, περισσότερο από τις ανατροπές προτιμώ την αντίσταση. Αντίσταση, λοιπόν, δαγκωτό! Είμαι αγύριστο κεφάλι και προσπαθώ να αντιστέκομαι στα κακώς κείμενα. Γι’ αυτό και ζω στον πυρήνα της αντίστασης, που είναι τα Εξάρχεια. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι τα Εξάρχεια σημαίνουν πρεζόνια, μολότοφ, παρακμή. Για μένα τα Εξάρχεια είναι η γειτονιά μου, με τα ολάνθιστα περβάζια της και τους πνευματικούς ανθρώπους της. Ζω εδώ από τότε που πήγαινα λύκειο και εδώ μεγαλώνω και το παιδί μου. Εμείς οι Έλληνες φταίμε που έχουν «μαραζώσει» οι γειτονιές της Αθήνας. Το προκαλέσαμε με το φευγιό μας σε άλλα μέρη, που θεωρούμε πιο πολιτισμένα και πιο ασφαλή! Ας μην αναρωτιόμαστε γιατί οι γειτονιές της Αθήνας έχουν κατακλυστεί από ξένους. Εμείς το κάναμε… το έγκλημα!

Πώς ταιριάζεις την εικόνα του απέραντου γαλάζιου, με την οποία γαλουχήθηκες, με το άγχος της πόλης;

Εδώ είναι η δουλειά μου και άρα, από τη στιγμή που κάποιος δεν είναι επαγγελματικά «παροπλισμένος», πρέπει να παραμένει μέσα στα πράγματα. Πάντως, το όνειρό μου είναι να επιστρέψω μόνιμα στην Κρήτη. Να κάτσω σε μια ξαπλώστρα και να κοιτώ τη θάλασσα. Είναι ένα όνειρο που με ταλαιπωρεί όλο και πιο πολύ καθώς μεγαλώνω και αποζητώ την επιστροφή στις ρίζες μου. Στα βουνά που έτρεξα, που έπεσα, που έκλαψα, στους ανθρώπους που με κανάκεψαν.

Είσαι σε μονογονεϊκή οικογένεια. Πόσο δύσκολο είναι αυτό;

Πολύ δύσκολο – «μανίκι» θα έλεγα. Ένας άνθρωπος πρέπει να κάνει ταυτόχρονα πολλούς ρόλους, και μάλιστα τέλεια. Το ευτύχημα είναι ότι ο γιος μου, ο Κωνσταντίνος, είναι ένα παιδί που με προσπερνά συνεχώς με την ωριμότητά του. Λυκειόπαιδο πια, έχει την ικανότητα να κρίνει. Κάνει συγκλονιστικές διαπιστώσεις για γεγονότα τα οποία εγώ απλώς έχω προσπεράσει. Θεωρώ ότι είμαι πιο καλή ως μάνα απ’ ό,τι ήμουν ως σύζυγος. Δυστυχώς, ανήκω στη γενιά που έδινε προτεραιότητα στις σπουδές και στη δουλειά. Τώρα πληρώνουμε τις επιλογές μας!

Να ρωτήσω αν υπάρχει το ενδεχόμενο ενός δεύτερου γάμου;

Το αποκλείω. Άλλωστε, ποτέ δεν ήμουν υπέρ του γάμου. Είναι κάτι που κάνεις για να φέρεις παιδιά στον κόσμο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι παύει ο έρωτας. Αυτός δεν τελειώνει ποτέ και μπορεί να σου χτυπήσει την πόρτα ακόμη και στα γεράματα. Και όταν έρθει… καλώς να έρθει!

Ποια είναι η γνώμη σου για τα τούρκικα σίριαλ που έχουν κατακλύσει την ΤV;

Ξέρω ότι τα βλέπει πολύς κόσμος, γιατί έχουν την εγγυημένη συνταγή επιτυχίας. Ένας νέος, μία νέα, ένας έρωτας. Πριν από χρόνια υπήρχαν ανάλογες ελληνικές σειρές, και μάλιστα πολύ επιτυχημένες. Εγώ όμως αδυνατώ να παρακολουθήσω τις τούρκικες σειρές. Νομίζω ότι φταίει η καταγωγή του πατέρα μου από το Αϊβαλί, αλλά και η γλώσσα δεν μου αρέσει καθόλου. Πάντως, αναγνωρίζω ότι είναι πλούσιες παραγωγές με απίστευτα σκηνικά. Το θετικό για μένα είναι ότι κάτι άρχισε να κινείται στην τηλεόραση προς το καλύτερο. Νομίζω ότι έφτασε η εποχή να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της. Φέτος έχω μάθει ότι θα γίνουν αρκετές αξιόλογες κωμωδίες, γιατί αυτό ζητάει ο κόσμος, και αυτό είναι θετικό γιατί δείχνει ένα ξέφωτο μέσα στη μουντάδα.

Επαγγελματικά ετοιμάζεις κάτι καινούριο;

Επρόκειτο να κάνω κάτι στην τηλεόραση, αλλά τελικά δεν θα προχωρήσει. Θα συνεχίσω στο θέατρο με το έργο «Οι φόνισσες της Παπαδιαμάντη», που θα παιχτεί για δεύτερη χρονιά. Είναι μια παράσταση που έχει σκίσει μέχρι τώρα. Έλεγα πρότινος στην αδελφή μου ότι, κάθε φορά που ανεβαίνω στο σανίδι για να παίξω το ρόλο μου στις «Φόνισσες», μου έρχεται να κατέβω στην αίθουσα και να αρχίσω να φιλάω έναν έναν τους θεατές. Είναι συγκινητικό, όταν ξέρεις τι περνά σήμερα ο Έλληνας, να έρχεται παρ’ όλα ταύτα να σε δει, να σε αγκαλιάζει με το χαμόγελό του, με το χειροκρότημα του. Τελικά, ο Έλληνας απέδειξε ακόμη μια φορά ότι μπορεί να αντέξει πολλά! Ως ηθοποιός προσπαθώ να ψυχαγωγήσω τον κόσμο με όλη μου τη καρδιά, επιλέγοντας αντίστοιχα καλοφτιαγμένες δουλειές. Δεν έχω πει ποτέ «όχι» σε μια δουλειά για τα χρήματα, έχω πει όμως δεκάδες «όχι» σε προχειροδουλειές.

Τι έχεις κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια που είσαι στο επάγγελμα;

Χρήματα, αγάπη, αναγνώριση. Δεν έχω πάρει ακριβά δώρα, που δεν με ενδιαφέρουν άλλωστε, βουρκώνω όμως όταν πηγαίνω στη λαϊκή της γειτονιάς μου και οι άνθρωποι του μόχθου δεν με αφήνουν να πληρώσω τα προϊόντα που αγοράζω. Είναι μια απίστευτη ευγένεια ψυχής, στην οποία υποκλίνομαι.