Εκτός από τη μοναξιά, υπάρχει και ο ιμπεριαλισμός…

Του Κώστα Μαρδά

Μέσα στη δεκαετία του 1980 αρχίσαμε να λέμε το… «εκτός από τον ιμπεριαλισμό, υπάρχει και η μοναξιά». Τώρα θα αναγκαστούμε να πούμε πως… «εκτός από τη μοναξιά , υπάρχει και ο ιμπεριαλισμός». Ιμπεριαλισμός εκατέρωθεν.

Με τον Πούτιν να προσαρτά,  στο άψε σβήσε,  με εκτεταμένη καταδρομική επιχείρηση και αμφιβόλου νομιμότητας  τοπικό δημοψήφισμα, την ιστορικά ρωσοκρατούμενη Κριμαία .Και την Ουάσινγκτον να έχει επιβεβαιώσει,  δια της μεθόδου των βομβαρδισμών ή των χερσαίων επιχειρήσεων,  την κυριαρχική της παρουσία  στη Λιβύη, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Κόσσοβο και αλλαχού.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση στοιχήθηκε και πάλι πίσω από την αμερικανική πολιτική των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, παραχωρώντας-  ως συνήθως- στην αμερικανική υπερδύναμη την πρωτοβουλία για την τακτική και στρατηγική κατά του μετακομουνιστικού ηγεμονισμού της Μόσχας. Ηγεμονισμού που δεν υπακούει, όπως παλιά  στο δόγμα της υπεράσπισης του σοσιαλισμού (ο θεός να τον κάνει…),  αλλά της υπεράσπισης του ζωτικού της χώρου της από το ΝΑΤΟ,  που πάει να περικυκλώσει τη νέα καπιταλιστική Ρωσική Ομοσπονδία.

Τώρα ο νέος διπολισμός που παίζεται δεν είναι ιδεολογικός,  αλλά, εν πολλοίς,  εθνο-κρατικός. Μετά από δύο δεκαετίες… αυτό- αφοπλισμού, ο Πούτιν αποφάσισε να πει το «ως εδώ» στους Αμερικανούς κραδαίνοντας το λάβαρο του Μεγάλου Πέτρου αντί του απεχθούς Στάλιν.

Βέβαια, είναι ολοφάνερο ότι ο Ομπάμα  σχεδόν ανέχθηκε την… βελούδινη προέκταση της Μόσχας στην Κριμαία,  αλλά φαίνεται να μην είναι διατεθειμένος να κάνει τα στραβά μάτια στην περαιτέρω επέμβαση των ρωσικών δυνάμεων προκειμένου να ενσωματώσουν τις εξεγερμένες ρωσόφιλες περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας. Τις οποίες,  η αμφιβόλου νομιμότητας κυβέρνηση των φιλελεύθερων και ακροδεξιών της καταληφθείσης πλατείας (Μεϊντάν) του φιλοαμερικανικού Κιέβου ορκίσθηκε να κρατήσει με νύχια και με δόντια.Μιας κυβέρνησης που προέκυψε εξωθεσμικά, μετά από συγκρούσεις των φιλοδυτικών κόντρα στον φιλορώσο εκδιωχθέντα Πρόεδρο Γιανούκοβιτς, στον οποίο χρεώνουν την ευθύνη για το θάνατο 98 διαδηλωτών χτυπημένων από τις δυνάμεις ασφαλείας.

Η κλιμακούμενη εξέγερση των ρωσόφρονων οι οποίοι τρέμουν την αντιρωσική κυβερνητική συμμαχία δημοκρατών και ακροδεξιών ξυπνάει εφιάλτες από τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο όταν Ουκρανοί φιλοναζί εξεστράτευσαν κατά της Σοβιετικής ‘Ενωσης.

Ανταποκρινόμενος στην αγωνιώδη έκκληση του προσωρινού δυτικότροπου Προέδρου Τουρτσίνωφ,   ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Ράσμουσεν δήλωσε πως η Συμμαχία συζητεί ακόμη και την ένταξη της Ουκρανίας στο Ατλαντικό Σύμφωνο ώστε να καταστεί δυνατή η επίκληση του άρθρου 5 για στρατιωτική συνδρομή κατά χώρας- μέλους! Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα τεθεί θέμα συμμετοχής της Ελλάδας στις όποιες επιχειρήσεις σχεδιασθούν.

Αλλά βλέπετε αυτά τα θέματα να απασχολούν τα ελληνικά πολιτικά κόμματα; Παρακολουθήσατε ποτέ μια τηλεοπτική εκπομπή κρατικού ή… παρακρατικού καναλιού για το ρόλο της Ελλάδας στην  ουκρανική κρίση;  Ακούσατε τους δοκησίσοφους των μεγάλων δελτίων να εξηγούν το θέμα;

Τελικά, εκτός από τον ιμπεριαλισμό και τη μοναξιά,  υπάρχει και η εθνική μας τηλε- τύφλωση…