Εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και το βόδι

 

Της Κλεοπάτρας Κοντονίκα

Το 2006 η Εθνική Τράπεζα έκανε τη μεγάλη αύξηση κεφαλαίου με σκοπό να αποκτήσει την τουρκική Finansbank.

Τα Ασφαλιστικά Ταμεία κατείχαν περί το 17% των μετοχών της Εθνικής, αλλά δεν τους επετράπη, παρά τις αντιδράσεις τους, να συμμετάσχουν στην αύξηση κεφαλαίου, με αποτέλεσμα το ποσοστό των Ταμείων να συρρικνωθεί και επί της ουσίας να απομειωθεί ένα σοβαρό περιουσιακό στοιχείο από τα αποθεματικά τους.

Όμως, το Χρηματιστήριο ανθούσε, τα λεφτά ήταν εύκολα, η χώρα ζούσε το νιρβάνα της άγνοιας και του παραμυθιάσματος μιας ευμάρειας που ουδείς διανοούνταν ότι ήταν χωμάτινη και έτοιμη να καταρρεύσει. Ήταν η περίοδος των ωραίων business, η κυβέρνηση Καραμανλή ζούσε δόξες και η εξουσία της ήταν αδιαμφισβήτητη. Τι κι αν το κράτος π.χ. –μέσω των ασφαλιστικών ταμείων- έχασε μια περιουσία, τι κι αν ο ελλειμματικός προϋπολογισμός έπρεπε να αναπληρώνει τα συνεχώς διογκούμενα ελλείμματα των ταμείων; Ο δανεισμός καλά κρατούσε, οι αγορές «εμπιστεύονταν» τη χώρα και τις προοπτικές της και τη δάνειζαν με τους ίδιους σχεδόν όρους που δάνειζαν και τη Γερμανία!

Λίγα χρόνια νωρίτερα, ο υπουργός Εργασίας, Τάσος Γιαννίτσης, μόνο που δεν λυντσαρίστηκε όταν τόλμησε να φέρει προς συζήτηση νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό, το οποίο η κυβέρνηση Σημίτη πήρε πίσω κακήν κακώς, μη μπορώντας να σηκώσει το περιβόητο πολιτικό κόστος. Όλα έμειναν ίδια, κανένα μέτρο καμία μεταρρύθμιση δεν προχώρησε, καμία συνετή φωνή δεν μπόρεσε να πείσει τον ευτυχή πληθυσμό και τους αδιάφορους πολιτικάντηδες πως ο κατήφορος είχε ξεκινήσει και βαδίζαμε σ’ αυτόν με καταστροφική επιτάχυνση.

Έλα όμως που έχει ο καιρός γυρίσματα και φέρνει τα πάνω κάτω. Λίγο πριν χάσει τις εκλογές η κυβέρνηση Καραμανλή, τα σύννεφα είχαν μαζευτεί απειλητικά πάνω από τη χαρούμενη χώρα και τους αφελείς κατοίκους της. Μόνο τότε άρχισαν δειλά να ακούγονται κάποιες προειδοποιητικές φωνές για το έλλειμμα που έχει ξεφύγει, για την ανάγκη λήψης σκληρών μέτρων συγκράτησης των δημοσίων δαπανών και για μεταρρυθμίσεις.

Το «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου έγινε σλόγκαν που ο καθένας ερμήνευε όπως τον βόλευε. Αλλοι εννοούσαν τα λεφτά των σκανδάλων (π.χ. Βατοπαίδι, δομημένα ομόλογα κλπ), άλλοι εννοούσαν τα λεφτά των πλουσίων, άλλοι εννοούσαν γενικώς ότι έπρεπε να συνεχίσουν να υπάρχουν λεφτά γι’ αυτούς και τους ήταν παντελώς αδιάφορο ποιoς θα τα έδινε, ας ήταν κι ο Άγιος Βασίλης.

Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου προσγειώθηκε στο Καστελόριζο, οι χαρούμενοι έλληνες πολίτες άκουσαν μουδιασμένοι τον Όλι Ρεν να εύχεται με τα σπαστά ελληνικά του «καλό κουράγιο Έλληνες».

Το δημόσιο άφραγκο κι απένταρο πώς θα μπορούσε να εγγυηθεί τις συντάξεις, μεταξύ των οποίων και εκείνες που γενναιόδωρα ελάμβαναν οι μαϊμούδες συνταξιούχοι και οι τυφλοί ανοιχτομάτηδες και οι ανύπανδρες θυγατέρες και κάθε πικραμένος που δεν είχε ακουμπήσει ούτε ένα σεντ εισφορών;

Η «λύση» του PSI που κατά τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο έσωσε τη χώρα, έπνιξε αύτανδρα τα Ασφαλιστικά Ταμεία.
Η συντριπτική πλειοψηφία χιλιάδων συνταξιούχων, συνεπών που εργάσθηκαν 35 και 40 χρόνια που πλήρωσαν εισφορές πολλών χιλιάδων ευρώ, ήταν και παραμένουν τα μεγαλύτερα θύματα, μιας εγκληματικής πολιτικής που παραμένει ατιμώρητη, γι’ αυτό και διατηρεί την ίδια απαράλλαχτη πάντα αλαζονεία. Γιατί αισθάνεται ότι απέναντί της βρίσκονται άνθρωποι που δεν έχουν καμία δύναμη, κανένα μέσο πίεσης, καμία δυνατότητα αντίδρασης.

Ακούγοντας τον νυν υπουργό Εργασίας κ. Γ. Κατρούγκαλο να μιλά για «ίσες ευκαιρίες» στις συντάξεις, λόγω της αδυναμίας του προϋπολογισμού, να μιλά για την εθνική σύνταξη –αφού όλοι πρέπει να ζήσουν, ασφαλώς- κι από κει και πέρα για τα ποσοστά αναπλήρωσης που επιβάλουν οι δανειστές μας, ξεχνά σε ποιο κόμμα ανήκει, ξεχνά τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, ξεχνά και τους αγώνες που ως δικηγόρος ο νυν υπουργός έδωσε για να κριθούν αντισυνταγματικές οι προηγούμενες μειώσεις των συντάξεων. Το κακό είναι ότι και ο υπουργός, τώρα που έγινε υπουργός ξεχνά ότι η εθνική σύνταξη είναι φιλοδώρημα, ότι ο συνταξιούχος έχει δικαίωμα να ζει με αξιοπρέπεια, ότι έχει πληρώσει εισφορές, ότι δεν ευθύνεται για την κακοδιαχείριση των Ταμείων, ότι δεν είχε ποτέ λόγο για τις διοικήσεις τους.

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι αλλιώς βλέπει κανείς τα πράγματα από τη θέση της αντιπολίτευσης απέναντι σε μια άδικη πολιτική και αλλιώς από τον υπουργικό θώκο. Διότι η αντιπολίτευση είναι άνετη και ωραία. Δεν χρειάζεται να αναλύσει στοιχεία, δεν χρειάζεται να κάνει υπολογισμούς. Βλέπει το άδικο και το πολεμά. Ο υπουργός όμως βλέπει τους πίνακες με τους αριθμούς που σκοτώνουν και την πιο επαναστατική συνείδηση. Και όσο πιο «επαναστατική» ήταν αυτή η συνείδηση τόσο πιο βάρβαρη η εξόντωσή της.

Ίσως σ’ αυτό, στην εξόντωση της συνείδησης, θα πρέπει να αποδώσουμε ότι κανείς μνημονιακός υπουργός Εργασίας –δεν πέρασαν και λίγοι- δεν έκανε ποτέ λόγο για τα εγκλήματα που έγιναν εις βάρος των Ταμείων και των συνταξιούχων. Κι αφού δεν υπάρχει έγκλημα δεν υπάρχει και τιμωρία. Άλλωστε αν χρειαστεί, είναι πιο εύκολο η εξουσία να τιμωρεί μια μεγάλη ανώνυμη και ανήμπορη μάζα, παρά κάποιους με γνωστά ονοματεπώνυμα.

Φτάσαμε έτσι να ξανασυζητούμε το Ασφαλιστικό, στην ίδια ακριβώς βάση όπως και στα προηγούμενα μνημόνια, και να αγωνιούμε (η κυβέρνηση) αν θα περάσει ή δεν θα περάσει από τη Βουλή η νέα μείωση των συντάξεων, που ετούτη τη φορά γίνεται με τη χατζάρα που πέφτει με βαναυσότητα επί δικαίων και αδίκων. Δικαιώνεται έτσι ο μεγιστάνας καπιταλιστής Ανιέλι της γνωστής αυτοκινητοβιομηχανίας Fiat που σχολιάζοντας προ 15ετίας την κεντροαριστερή ιταλική κυβέρνηση είπε «Για δες που η Αριστερά κάνει μερικές φορές τη δουλειά καλύτερα και από τη Δεξιά»!

Γιατί ετούτη τη φορά συζητούμε το Ασφαλιστικό και προκρίνουμε τη λύση της εθνική σύνταξη – επίδομα, καθιστώντας τους συνταξιούχους επαίτες. Και κανείς δεν κοκκινίζει που αυτοί οι επαίτες πλήρωναν μια ζωή ακριβώς για να μη καταντήσουν επαίτες.

Αυτή την αδικία μαζί με μια μεγάλη δόση απογοήτευσης, απέδωσε εύστοχα συνταξιούχος του ΙΚΑ (συνεπιβάτης σε ταξί) ακούγοντας τις ειδήσεις στο ραδιόφωνο «εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και το βόδι…» συμπληρώνοντας «εγώ δεν θα το προλάβω, μακάρι εσείς που είστε ακόμα νέοι να προλάβετε κάποιον που δεν θα σας γελάσει…»

*** Αναδημοσίευση από το Protothema.gr.