“Είπα”, “ξείπα” και στο βάθος περιπέτεια…

Του Θοδωρή Καλούδη

Η κυβέρνηση τις τελευταίες ημέρες παίζει με τα νεύρα μας. Με δηλώσεις κορυφαίων υπουργών της και άλλων προβεβλημένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ μας περνά πότε από το κρύο και πότε από το ζεστό ντους. Η ρευστότητα της χώρας έχει στερέψει, τα Ταμεία μεταφέρουν τα τελευταία διαθέσιμά τους στη διάθεση της κεντρικής διοίκησης (για να πληρωθούν άμεσες υποχρεώσεις) και η διαδικασία της διαπραγμάτευσης με τους “θεσμούς” μοιάζει να μην μπορεί να εξελιχθεί επι της ουσίας, με τους ρυθμούς που απαιτούν οι ανάγκες της χώρας.

Η κυβέρνηση θεωρεί πως την ευθύνη για αυτή τη δυσάρεστη και επικίνδυνη εξέλιξη φέρουν οι εταίροι μας -οι οποίοι, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε στέλεχος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ειναι “οικονομικοί δολοφόνοι”. Επιχειρεί μάλιστα το Μαξίμου, με μια εκτεταμένη και εν πολλοίς επιτυχημένη προπαγάνδα, να διαμορφώσει μια “λαϊκή πεποίθηση” σύμφωνα με την οποία “υπάρχουν σχεδιασμοί κύκλων του Εurogroup να καθυστερήσουν διαπραγματεύσεις και να δημιουργήσουν οικονομική ασφυξιά με στόχο να ρίξουν την κυβέρνηση” (Σκουρλέτης). Και όλα αυτά με την παράλληλη φιλολογία ότι “ότι αυτή η κυβέρνηση δίνει σκληρές μάχες και καλεί το λαό να τη στηρίξει”. Ποιές ακριβώς “μάχες”, με ποιές θέσεις, ποιό χειροπιαστό αποτέλεσμα και ποιό σκοπό;

Λόγια, λόγια, λόγια… Πρόκειται, Κυρίες και Κύριοι, απλά για τη ρητορική της συνομωσίας που προετοιμάζει το plan B’ : το ενδεχόμενο της αποτυχίας και της καταστροφής. Αυτό που πολλοί κυβερνητικοί παράγοντες, με πρώτο τον υπουργό Οικονομικών, ονομάζουν “ρήξη”.

Γιατί, έως τώρα, δεν υπάρχει διαπραγμάτευση, εντός της λογικής των Ευρωπαϊκών θεσμών, από τους οποίους εξαρτάται η διέξοδος από τα σημερινά αφυκτικά αδιέξοδα. Επιχειρείται μόνο “πολιτική συζήτηση” και “διεθνοποίηση του Ελληνικού προβλήματος”. Καλή και μακροπρόθεσμα χρήσιμη. Ωστόσο όλα τώρα κρίνονται σε λίγες ημέρες, από όσα έχουμε (και ο κ. Βαρουφάκης) δεσμευτεί να πράξουμε και δεν τα πράττουμε, γιατί η κυβέρνηση -και στις διαπραγματεύσεις- κινείται μεταξύ της προεκλογικής ανεδαφικής ρητορικής της και της ανάγκης να κυβερνήσει με ρεαλισμό.

Η έλλειψη συγκροτημένου Σχεδίου διεκδικήσεων και διαπραγματευτικής τακτικής, η απειρία περί τις διεθνείς διαπραγματεύσεις (που οδηγεί ακόμα και σε χοντροκομένες απειλές των δανειστων μας) καθώς και οι εσωτερικές ιδεολογικοπολιτικές έριδες (που δημοσιοποιούνται καθημερινά με δηλώσεις και άρθρα) δεν επιτρέπουν μια νηφάλια και προσγειωμένη διαπραγμάτευση που θα ξεμπλοκάρει τη χρηματοδότηση και θα ανακουφίσει τη χώρα, της οποίας οι πολίτες κινούνται αγχωμένοι σε τεντωμένο σχοινί, ενώ η αγορά διαλύεται.

Ξεκινήσαμε πριν δύο μήνες με τις ηρωικές δηλώσεις Βαρουφάκη ότι “δεν χρειαζόμαστε τα 7 δις” (δηλαδή δεν μας ενδιαφέρει η ολοκλήρωση της εκκρεμούσας αξιολόγησης) για να δούμε στη συνέχεια τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και να υπογράψουμε στις 20 Φεβρουαρίου, με τηλεφωνική εντολή Τσίπρα, ένα σχεδόν πανομοιότυπο με το προηγούμενο μνημόνιο. Το οποίο στη συνέχεια το ονομάσαμε “ανυπόγραφο κείμενο που δεν μας δεσμεύει” (Μητρόπουλος) που ωστόσο αποκαλύφθηκε όχι μόνο ότι είχε υπογραφει από τον κ. Βαρουφάκη και ήταν δεσμευτικό, αλλά πως μας πήραν μέσα από τα χέρια και τα 10 δις του ΤΧΣ και έτσι μείναμε ταπί και καθόλου ψύχραιμοι, σε μειονεκτική διαπραγματευτική θέση.

Και ενώ η εφαρμογή του νέου αυτού μνημονίου (ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσουμε, για να μη χαλάμε τις καρδιές μας) αλλά και οι μετέπειτα διευκρινήσεις (παραχωρήσεις) των εταίρων να αντικαταστήσει η κυβέρνηση όποια μέτρα του προηγούμενου “κακού” μνημονίου δεν τα θέλει με άλλες μεταρρυθμίσεις ισοδύναμου δημοσιονομικού αποτελέσματος, αποτελούν προϋπόθεση χρηματοδότησης της χώρας, εμφανιζόμαστε και πάλι ανέτοιμοι να διαπραγματευτούμε. Λες και το κάνουμε επίτηδες. ´Ισως όμως και γιατί η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να βρεί  άλλα “ισοδύναμα μέτρα” και παράλληλα δεν μπορεί να νομοθετήσει για το Ασφαλιστικό και τους μισθούς, γιατί θα γίνει “ρόμπα” στους ψηφοφόρους της.

Έτσι…Καθυστερούμε, ρίχνουμε τη μπάλα στην εξέδρα, δεν δίνουμε κοστολογημένες προτάσεις, σέρνουμε τους Ευρωπαίους και Έλληνες διαπραγματευτές στα υπόγεια ξενοδοχείων, μία λέμε το ένα και μία το άλλο, ανάλογα με τις εσωκομματικές αντιδράσεις και ισορροπίες. ´Αλλος στην κυβέρνηση εμφανίζεται να θέλει την “υπερήφανη” ρήξη στο όνομα των δεσμεύσεων στο λαό. ´Αλλοι επιθυμούν μια οργανωμένη στροφή σε μια “ρεάλ πολιτίκ”, ως αναγκαίο μεσοδιάστημα προκειμένου να συμφωνηθεί η επαναχρηματοδότηση και ανάπτυξη της οικονομίας. Και ο πρωθυπουργός στη μέση. Αμφίθυμος. ´Αλλοτε να συμπεριφέρεται ως Ευρωπαίος πολιτικός στο Βερολίνο και άλλοτε, ως λατινοαμερικάνος Ρομπεν των Δασών στην Αθήνα, να φλερτάρει με το άγνωστο.

Προσωπικά θεωρώ (δηλαδή ελπίζω…) ότι στο τέλος θα επικρατήσει η λογική. ´Οσο και αν η επίσημη ρητορική της ρήξης είναι κακό σημάδι…

Αναδημοσίευση από 7imeres.gr