Γνωρίζει ο κ.Τσίπρας τη διαφορά του λάθους από το έγκλημα;

Του Θοδωρή Καλούδη

Το πρωί της Δευτέρας ο Αλέξης Τσίπρας «διέβη τον Ρουβίκωνα» και υπέγραψε μια οδυνηρή για τον λαό και τον ίδιο συμφωνία, ένα νέο σκληρό μνημόνιο, με τους εταίρους και δανειστές μας.

Για να φτάσει στο σημείο να αναιρέσει τον εαυτό του, να εγκαταλείψει άτακτα τον άκρατο και καταστροφικό, όπως αποδείχτηκε, λαϊκισμό του, ο πρωθυπουργός χρειάστηκε να δει «το χάρο με τα μάτια του», τη χώρα του έτοιμη να σκάει στα χέρια του, με άμεσο κίνδυνο να φτωχοποιηθεί με απελπιστικά ραγδαίους ρυθμούς ο περιούσιος λαό της και να καταστραφεί, με ευθύνη του, το μέλλον των νέων γενεών.

Και τότε ξύπνησε. Ή τρόμαξε. Ή κάποια θεία δύναμη τον φώτισε.

Ο Αλέξης Τσίπρας, σε μια μοναδική στιγμή ρεαλισμού και ευθύνης, αναδείχτηκε ο υπεύθυνος και αποφασισμένος πρωθυπουργός, που επιχείρησε να διαπραγματευθεί έναν «έντιμο συμβιβασμό» με τους ομολόγους του Ευρωπαίους ηγέτες.

Δυστυχώς, όμως, ήταν πλέον αργά…

Πέντε μήνες στην εξουσία, αντί να διαπραγματευτεί τη λύση του Ελληνικού προβλήματος, επιχείρησε να… αλλάξει την Ευρώπη. Είχε διαλέξει μια ιδεοληπτική, μικρομέγαλη και άφρονα στρατηγική, επιδιώκοντας να θέσει εαυτόν και το ΣΥΡΙΖΑ στο επίκεντρο των Ευρωπαϊκών εξελίξεων. Να αναδειχτεί σε Ρομπέν των Δασών εναντίον των δανειστών του. Σε αριστερό πολιορκητή του Ευρωπαϊκού κατεστημένου. Λάθος ή εσκεμένα λάθος στόχευση, μακριά από την εντολή που πήρε από το λαό να κυβερνήσει τη χώρα και όχι να ανατρέψει το status quo της Ευρώπης.

Σε επίπεδο διαπραγμάτευσης, πριν πάει “με την πλάτη στον τοίχο” στην τελική αποφασιστική σύνοδο των ηγετών της Ευρωζώνης, είχε αναλωθεί σε ατελέσφορους τακτικισμούς. Είχε δαπανήσει την αξιοπιστία του, αποφεύγοντας να διαπραγματευτεί, λέγοντας ψέματα ή κοροϊδεύοντας τους συνομιλητές του στην Ευρωζώνη. Είχε απειλήσει τους κορυφαίους εταίρους του. Είχε βάλει -ή είχε επιτρέψει – υπουργούς και βουλευτές να λοιδορούν όσους κρατούν τα κλειδιά της Ευρώπης, όσους έχουμε ανάγκη, τη στιγμή που (υποτίθεται ότι) διαπραγματευόμασταν μαζί τους. Με ακραίες και αναξιοπρεπείς συμπεριφορές.Στρέφοντας τους πάντες εναντίον της χώρας του.

Δυστυχώς ό,τι σπέρνεις θερίζεις. Ούτε «συμβιβασμός» ούτε «έντιμη» είναι η συμφωνία που αναγκάστηκε να αποδεχτεί και να υπογράψει, υπό το βάρος των συνθηκών που αντιμετώπισε,. Συνθηκών, για πολλές από τις οποίες είναι προσωπικά υπεύθυνος. Πρόκειται απλά για ένα σκληρό τρίτο μνημόνιο. Αναγκαίο, εδώ που φτάσαμε, αλλά σκληρό.

Και τώρα, αντιμέτωπος με τη συνείδησή του, και ενώπιος του κόμματός του,των στελεχών του, του λαού που τον στήριξε και της ιστορίας, ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να πορευτεί στο Γολγοθά του. Στηριζόμενος … στην αντιπολίτευση την οποία κατήγγειλε ποικιλοτρόπως, τους «Γερμανοτσολιάδες» και την «Τρόϊκα εσωτερικού», αφού το κόμμα του φαίνεται να μην του δείχνει , στο σύνολό του, την εμπιστοσύνη του.

Στην πολιτική τα ατυχήματα σπανίζουν. Ουδείς είναι αθώος. Οι μεγάλες πράξεις και οι καθοριστικές παραλείψεις των ηγετών είναι που αφήνουν βαρύ το αποτύπωμά τους στη ιστορία. Και βέβαια, πέρα από την αξιολόγηση των πράξεών τους, αναζητούνται και οι προθέσεις τους. Και ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να δώσει τις εξηγήσεις του:

– Γιατί είπε ψέματα στο λαό, υποσχόμενος παροχές που γνώριζε ότι δεν μπορεί να πραγματοποιήσει;
– Μήπως δεν είπε ψέματα ,αλλά απλώς είχε άγνοια των πραγματικών συνθηκών της οικονομίας;
– Γιατί αφιόνισε ένα μεγάλο τμήμα του λαού σε έναν άκρατο αντιευρωπαϊσμό; Ποιος ήταν ο στόχος του;
– Γιατί επέτρεψε σε ένα διαταραγμένο νάρκισσο, να οδηγήσει τη χώρα στο διαπραγματευτικό αδιέξοδο και, δι’ αυτού, στο οδυνηρό αποτέλεσμα;
– Γιατί άφησε  αυτόν τον κύριο, την ώρα που υποτίθεται ότι διαπραγματευόταν την παραμονή στο ευρώ, να στήνει «παράγκα» δραχμής στο υπουργείο του;
– Είχε πάντα plan B στους σχεδιασμούς του; Ή μήπως ήταν το κρυφό plan A το τελικό σχέδιό του, από το οποίο δραπέτευσε προ του κινδύνου άτακτης χρεοκοπίας;
– Υιοθετούσε ή όχι τη στρατηγική της δραχμής της Αριστερής Πλατφόρμας  του ΣΥΡΙΖΑ που, όπως αποκαλύφθηκε πλέον, είναι η βασική επιδίωξη ενός μεγάλου τμήματος του κόμματός που ηγείται;
– Είχε επίγνωση των κινδύνων της ατέρμονος, ασαφούς, ατελέσφορης διαπραγμάτευσης;Του ξέφυγε η πορεία της διαπραγμάτευσης  ή επεδίωξε το αδιέξοδο στο όνομα ενός σχεδιασμού που σήμερα δεν μας είναι γνωστός;
– Ήξερε ότι η ασφυξία στην οποία οδήγησε την οικονομία και το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα έκλεινε τις τράπεζες;
– Είχε στοιχειώδη επίγνωση των αποτελεσμάτων αυτού του δραματικού γεγονότος;
– Είχε αντιληφθεί τους κινδύνους του δημοψηφίσματος;
– Γιατί ενώ η μεγάλη πλειοψηφία είπε ηχηρό ΟΧΙ στις προτάσεις των δανειστών και μάλιστα με προσωπική του καμπάνια, την επομένη ανέτρεψε αντιδημοκρατικά τη λαϊκή ετυμηγορία, την οποία με πάθος επιδίωξε, προτείνοντας ο ίδιος στις Βρυξέλλες ένα μνημόνιο πολλαπλώς επαχθέστερο;

Και, τέλος, γνωρίζει ο κ.Τσίπρας τη διαφορά του λάθους από το έγκλημα;

————————————

ΥΓ 1: Ίσως με ρωτήσετε: Μα καλά, δεν πρέπει να στηρίξουμε όλοι την εθνική προσπάθεια τώρα; Βεβαίως. Με κάθε τρόπο. Άλλο όμως να βοηθάς κάποιον, με όλες σου τις δυνάμεις, να σώσει τα παιδιά από το σπίτι που καίγεται και άλλο να ξεχνάς ότι αυτός ό ίδιος έβαλε τη φωτιά …

Αναδημοσίευση από 7imeres.gr