Γιώργος Κισσανδράκης: «Ο Έλληνας ψάχνεται για να πει το «οχι»»- Συνέντευξη στο «Καρφί»

Της Δέσποινας Καραγιαννοπούλου

«Τη “λέμε” και αντιδράμε εκεί που μας παίρνει και όχι εκεί που πρέπει, γι’ αυτό και χάνουμε το παιχνίδι της ζωής» λέει στο «Καρφί» ο ταλαντούχος ηθοποιός Γιώργος Κισσανδράκης , ο οποίος αν και μόλις 31 ετών σήμερα, «περπατά» ήδη μια δεκαετία στο θεατρικό σανίδι. Χαμογελαστός και εύκολα προσεγγίσιμος μας μίλησε για τα τωρινά του επαγγελματικά βήματα, για το πώς λοξοδρόμησε από τις σπουδές του στο μάρκετινγκ και την επικοινωνία στην ηθοποιία, για το όνειρο ζωής να ταξιδέψει στο Περού, αλλά και για τη σάμπα, την ξιφασκία και τη φωτογραφία. Αγάπες που κρατούν σε εγρήγορση το πνεύμα και το σώμα του.

Πως συνδυάζονται οι σπουδές σας στο μάρκετινγκ και την επικοινωνία με την ηθοποιία;

Δεν συνδυάζονται. Παρά το ότι σπούδασα μάρκετινγκ και επικοινωνία στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετέπειτα έκανα μεταπτυχιακό στο King’s College και στο The London School of Economics and Political Sciences στην Αγγλία, στα 24 μου χρόνια αποφάσισα ότι αυτό που θέλω να ακολουθήσω επαγγελματικά είναι η ηθοποιία. Δεν λέω, έμαθα πράγματα ως φοιτητής, έμαθα όμως περισσότερα και γνώρισα πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους πάνω στα θεατρικά σανίδια των σχολών όπου σπούδασα. Δυστυχώς όταν ένα παιδί συμπληρώνει το μηχανογραφικό του για να μπει σε κάποια ανώτατη σχολή το κάνει με βάση τις ανάγκες που έχει η κοινωνία μέσα στην οποία ζει και όχι με βάση τις δικές του επιθυμίες. Έτσι, το 2008 αποφάσισα να φοιτήσω στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών απ’ όπου και αποφοίτησα το 2012.

Εκεί μάθατε και ξιφασκία;

Και εκεί. Δεν μιλάμε για την επιθετική ξιφασκία αλλά τη θεατρική ξιφασκία που σκοπό έχει να εντείνει την προσοχή του ηθοποιού προς τον συμπαίκτη του. Η ηθοποιία, για μένα, δεν πρέπει να είναι μόνο η έκφραση του προσώπου αλλά και του σώματος. Και τα δύο μιλούν και τα δύο εξελίσσονται. Πρέπει να πετύχεις την τέλεια αρμονία ανάμεσα τους, έτσι ώστε το ένα να καλύπτει το άλλο. Για να καλλιεργήσω ακόμη περισσότερο την κίνηση του σώματος μου –αλλά και επειδή μου αρέσει– ασχολήθηκα και ασχολούμαι μέχρι και τώρα με το χορό. Ξέρω Tango Argentino, Salsa Cubana αλλά και Capoeira που είναι μια βραζιλιάνικη πολιτιστική έκφραση που εμπεριέχει χορό, πολεμική τέχνη, φιλοσοφία, άθληση και εκπαίδευση.

Το όνειρο των περισσότερων νέων είναι να ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο. Εσείς έχετε όνειρα;

Έχω ένα όνειρο και ένα στόχο. Το όνειρό μου είναι τα ταξίδια. Έχω ταξιδέψει σε περίπου 10 κράτη και δεν μου φτάνει. Θέλω να γυρίσω όλο τον κόσμο, αν και το όνειρό μου είναι ταξιδέψω σε τρία κράτη: στο Περού, στην Αργεντινή και στη Χιλή. Πολυέξοδο όνειρο, που δεν ξέρω αν θα πραγματοποιήσω ποτέ, αλλά τουλάχιστον ελπίζω να τα καταφέρω. Ο στόχος μου από την άλλη, είναι να ασχοληθώ ενεργότερα στο μέλλον με την φωτογραφία, την οποία και έχω στο Atelier Porte Aperte, στην Perugia (Ιταλία), με τον Miguel Lombroni. Αν κάποιος αγαπά πραγματικά τη φωτογραφία θα μπορέσει να απαθανατίσει και την πραγματικότητα της στιγμής που απλώνεται μπροστά του. Αποκτάς μια άλλη οπτική των πραγμάτων και ταυτόχρονα δίνεις άλλη οπτική και σε αυτόν που φωτογραφίζεται.

Τι σας συνεπαίρνει στη ζωή;

Το διάβασμα και οι ταινίες. Το αγαπημένο βιβλίο και ως μαθητής ακόμα ήταν η ιστορία, όχι μόνο του τόπου μου, αλλά όλου του κόσμου. Έχω βέβαια μια αδυναμία στην ιστορία της Σμύρνης. Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι εκείνης της εποχής που χάθηκαν άλλο όλο εκείνο το κομμάτι του Ελληνισμού, με τον πολιτισμό, το χρώμα, τις γεύσεις που αν διασώζονταν σήμερα ίσως η Ελλάδα να ήταν και διαφορετική προς το καλύτερο. Λίγοι ξέρουν ότι την περίοδο της καταστροφής της Σμύρνης, η πόλη είχε 9 θέατρα ενώ η Ελλάδα κανένα, ούτε καν το Εθνικό. Εκτός από το διάβασμα μου αρέσει να βλέπω και ταινίες. Τελευταίως είδα –και πράγματι με εντυπωσίασε– μία ταινία του Σουηδού Ρόι Άντερσον, «Ένα περιστέρι κάθισε σε ένα κλαδί διαλογιζόμενο πάνω στην ύπαρξη του». Πρόκειται για ένα ταξίδι ουσιαστικά στην ομορφιά των απλών στιγμών, στο χιούμορ και την τραγωδία που κρύβονται μέσα μας, στο μεγαλείο της ζωής, καθώς και στην απόλυτη αδυναμία της ανθρωπότητας.

Τι σημαίνει «Βόυτσεκ»;

Είναι ένα όνομα. Το όνομα του πρωταγωνιστή της ομώνυμης θεατρικής παράστασης στην οποία σήμερα παίζω. Είναι ένα έργο τραύμα και κραυγή αγωνίας, που βάζει στο μικροσκόπιο και αποδομεί ολόκληρο το θρησκευτικό, στρατιωτικό, επιστημονικό και οικογενειακό οικοδόμημα της σύγχρονης κοινωνίας, όπου η βία και η εκμετάλλευση βρίσκονται στον πυρήνα των ανθρώπινων σχέσεων κάθε είδους. Η υπόθεση βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα: Ο στρατιώτης Βόυτσεκ ξυρίζει καθημερινά τον λοχαγό του και για λίγα χρήματα κάνει το πειραματόζωο στον γιατρό του στρατοπέδου, για να θρέψει την οικογένειά του. Ο Βόυτσεκ θα σκοτώσει τη Μαρία, τη μάνα του παιδιού του, γιατί τον απατά. Η φυλακή της κοινωνίας γίνεται τόσο ασφυκτική που του αφήνει μόνο μια διέξοδο, τη βία. Αυτή η μορφή βίας δεν στρέφεται ενάντια στους καταπιεστές του, αλλά ενάντια στη γυναίκα του και σε τελική ανάλυση, ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό, οδηγώντας τον στην πιο επικίνδυνη φυλακή, αυτή του μυαλού του. Το έργο αυτό επιβεβαιώνει ότι στην καταπίεση επάνω αντιδρούμε όχι προς την σωστή κατεύθυνση, αλλά προς την λάθος με ό,τι καταστροφικό αυτό σημαίνει για την ζωή μας. Θεωρώ ότι με αυτό το έργο του Γκέοργκ Μπύχνερ (1813-1837), έμελλε να επηρεάσει όσο λίγα το θεατρικό τοπίο του 20ού αιώνα.

Άρα, το έργο μας στέλνει μήνυμα για τον θάνατο της λογικής;

Πράγματι, έξι ηθοποιοί υπό τους ήχους της μουσικής ενός DJ στήνουν ένα ξέφρενο πάρτι για να γιορτάσουν τον θάνατο της λογικής. Τη στιγμή που το μυαλό θολώνει. Τη στιγμή που η λογική παραχωρεί τη θέση της στο έγκλημα. Τη στιγμή που το χέρι σφίγγει τη λαβή του μαχαιριού. Τη στιγμή που η ζωή μετατρέπεται σε ένα τρομερό πάρτι χωρίς αύριο.

Τι χρώμα θα βάζατε σε αυτό το έργο;

Σίγουρα όχι μαύρο. Αν είχε αυτό το χρώμα δεν θα είχε και την προσέλευση που έχει η παράσταση. Πιστεύω ότι ιδίως σήμερα ο Έλληνας ψάχνεται και ψάχνει έργα για να ξεκουνηθεί, να ενεργήσει και να αντισταθεί, για να πει το «όχι» σε πράγματα που τον καταπιέζουν.