Για μια νέα στρατηγική που να «βλέπει» προς… το παρελθόν και το μέλλον

Του Γιάννη Μπρεκουλάκη

Τα συνεχόμενα αρνητικά εκλογικά αποτελέσματα και η είσοδος της χώρας, από το 2010, στον αστερισμό τω ν μνημονίων έχουν αλλάξει ριζικά τον πολιτικό χάρτη της χώρας και έχουν επηρεάσει τη Νέα Δημοκρατία και το κοινό της.

Πέρα από το θέμα της ηγεσίας, που λύθηκε προς το παρόν, έως την Άνοιξη του 2016, με την απόφαση παραμονής στο τιμόνι του κόμματος του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, αυτό που απασχολεί ήδη κορυφαία στελέχη του κόμματος της Αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ο κεντρικός ιδεολογικός άξονας που θα επιτρέψει τη χάραξη μιας νέας στρατηγικής για τη χώρα και την ελληνική κοινωνία. Που θα επιτρέψει στο κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής να ξαναγίνει η μεγάλη, εθνική παράταξη με τις βαθιές κοινωνικές ρίζες.

Η Νέα Δημοκρατία από τη Μεταπολίτευση στηρίχτηκε στα μεσαία στρώματα, σε όλους εκείνους που ευελπιστούσαν σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, με οργανωμένες υποδομές και σαφή οικονομικό προσανατολισμό. Μια χώρα που θα μπορούσε να σταθεί ως ισότιμος εταίρος πλάι σε προοδευμένες ευρωπαϊκές κοινωνίες, αφήνοντας παντού το δικό της ιδιαίτερο στίγμα που προκύπτει και από τη γεωπολιτική της θέση.

Οι αναφορές του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας στην ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος αποτελούν μ ια στοιχειώδη αντίδραση απέναντι στην απομόνωσή της, μετά την οδυνηρή ήττα των εκλογών του Ιανουαρίου και το «πατατράκ» του δημοψηφίσματος, που βλέπει όμως και παρελθόν και μέλλον.

Σύμφωνα με την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος, και σύμφωνα με τις απόψεις και αντιλήψεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή, «η ΝΔ υπηρετεί τα αληθινά συμφέροντα του Έθνους που βρίσκονται πάνω από τις διαχωριστικές ψευδεπίγραφες επιγραφές Αριστερά, Κέντρο, Δεξιά», φράση που αποδεικνύεται ουσιαστική λίγο μετά την… αναστροφή του ΣΥΡΙΖΑ και την υιοθέτηση ενός τρίτου μνημονίου.

Υπάρχει η ανάγκη, όπως δήλωσε πρόσφατα και ο Κώστας Καραμανλής, μέσω του τηλεοπτικού του διαγγέλματος, να υπάρξουν «πολιτική σταθερότητα, βαθιές μεταρρυθμίσεις, ευρωπαϊκός προσανατολισμός και σταθερή προσήλωση στον εθνικό στόχο της ανάπτυξης». Δηλαδή απαιτείται εθνική γραμμή πλεύσης και μακρόπνοος οικονομικός σχεδιασμός.

Σε αυτές τις δύσκολες για την Ελλάδα συνθήκες είναι απολύτως απαραίτητο να χαραχτεί εθνική γραμμή σωτηρίας, ανάκαμψης και αναγέννησης, που θα μας βγάλει από την κηδεμονία της τρόικα και των Μνημονίων. Που θα μας επιτρέψει, μέσα από ένα πρόγραμμα δομικών μεταρρυθμίσεων και αναδιάταξης της παραγωγικής βάσης, επενδύσεων, περιορισμό του κράτους και αποκρατικοποιήσεων, να παράγουμε, ώστε να έχουμε πλεονάσματα, να ξαναβγούμε σ τις αγορές χωρίς φόβο και να αποκτήσουμε οικονομική οντότητα.

Πέραν αυτού όμως, η αναφορά του Βαγγέλη Μεϊμαράκη στον όρο «μεταρρυθμιστικό κοινωνικό κέντρο» δείχνει με σαφήνεια τη στρατηγική του στόχευση και την προσπάθειά του να διαφοροποιηθεί από τη γραμμή Σαμαρά και τις ακροδεξιές κορώνες και να επαναφέρει τη ΝΔ στην κοιτίδα του μεσαίου χώρου. Και ο όρος που χρησιμοποίησε δεν ήταν άλλος από εκείνον που είχε εισηγηθεί ο Δημήτρης Σιούφας στον Κώστα Καραμανλή το 2004.

Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης ήταν εκείνος που είχε προτείνει στον Αντώνη Σαμαρά τη θεωρία των δυο άκρων, στην οποία στηρίχτηκε ο πρώην αρχηγός της ΝΔ, ανεβάζοντας κατακόρυφα τους τόνους κατά της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης που «καραδοκούσε». Βασίστηκε δε και στην αντίληψη πως για να περιοριστούν οι απώλειες προς τα ακροδεξιά, έπρεπε το κόμμα να κινηθεί με ακραία δεξιά ρητορική. Το αποτέλεσμα ήταν να συμβεί το χειρότερο: να αυξηθούν οι απώλειες και προς τις δύο κατευθύνσεις και η «υπόθεση Μπαλτάκου» να αποτελέσει αρνητικό στίγμα.

Στην κατεύθυνση αυτή κινήθηκε και ο Άδωνις Γεωργιάδης (και ο Μάκης Βορίδης) προκαλώντας τη δυσαρέσκεια της καραμανλικής πτέρυγας του κόμματος, με την οποία δεν τα βρήκαν ποτέ. «Ο αντικομμουνισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι περιττό να αναφέρεται ως αξία διότι επιστρέφει τον διάλογο πολλά χρόνια πίσω», υποστήριξε στέλεχος της γαλάζιας παράταξης και πρώην υπουργός και δεν είχε άδικο.

Η πολιτική κατεύθυνση και η στρατηγική αυτή απέτυχαν, απομακρύνοντας από αυτήν τον κύριο κορμό στον οποίο στηρίχτηκε η ΝΔ για δεκαετίες, τη μεσαία τάξη, που είχε αρχίσει να «διαφοροποιείται» εξαιτίας των μνημονίων και της πολιτικής της λιτότητας.

Το θέμα σήμερα δεν είναι αν πρέπει η ΝΔ να κάνει ανοίγματα δεξιά ή αριστερά, αλλά να στηριχτεί και να εκφράσει τον κεντροδεξιό χώρο, στηριγμένη στο μικρότερο κράτος, στις μεταρρυθμίσεις, στην ελεύθερη οικονομία και την κοινωνική συνοχή, στο πλαίσιο και τη λογική του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Ο Κώστας Μαρκόπουλος το διατύπωσε εξαιρετικά: «Η ιστορία της ΝΔ διδάσκει ότι είναι τόσο μεγάλη και ισχυρή όσο ευρύχωρη είναι και μετατρέπεται σε μικρή όταν γίνεται άκαμπτη ρητορικά και ρηχή ιδεολογικά».

Σύμφωνα με τον ιδρυτή της Κωνσταντίνο Καραμανλή η Νέα Δημοκρατία είναι κόμμα κεντροδεξιό και εκτείνεται από τη λαϊκή δεξιά μέχρι τα όρια της σοσιαλδημοκρατίας. Είναι κόμμα του ευρωπαϊκού κοινωνικού κεκτημένου, με πίστη στο φιλελεύθερο μοντέλο της οικονομίας. Η ΝΔ πιστεύει βαθιά στον διάλογο, στην μετριοπάθεια, την κοινωνική συνοχή και απεχθάνεται τους αποκλεισμούς και τα άκρα.