Γιατί η πολιτική καταχνιά γίνεται πιο σκοτεινή…

Του Θοδωρή Καλούδη

Η αδυναμία της Ευρώπης να συμφωνήσει και να υιοθετήσει μια αναπτυξιακή πολιτική, σε συνδυασμό με την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, έχει ενισχύσει τη φωνή των «Ευρωσκεπτικιστών» που, σε αρμονία με αριστερίστικα κινήματα, συσπειρώσεις «αγανακτισμένων» και άλλους αδιάλλακτους διεκδικητές εξουσίας, συγκροτούν ένα ετερόκλητο ρεύμα κινδύνου που κατακτά όλο και περισσότερο χώρο στο Ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό.

Στην Ελλάδα οι «δυνάμεις ανατροπής» συγκροτούνται από τρία κυρίως πολιτικά κόμματα διαφορετικής μεν ιδεολογικοπολιτικής αντίληψης αλλά με κοινό αφετηριακό στόχο: την άμεση ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης και την αντικατάσταση της πολιτικής της από «άλλη». Αν αφήσουμε στην άκρη τη ναζιστική -και υπόδικη σχεδόν στο σύνολό της- «Χρυσή Αυγή», κύριοι φορείς ανατροπής, στο πλαίσιο του συνταγματικού τόξου, είναι ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ και οι δεξιά ΑΝΕΛ. (Το ΚΚΕ θεωρείται πάγια «αριστερά πολιτική σταθερά», που δεν διεκδικεί την εξουσία στο πλαίσιο του καπιταλισμού, αλλά τη συνολική ανατροπή του συστήματος και την εγκατάσταση των σοβιέτ- συνεπώς συμμετέχει στο πολιτικό θέατρο με περιθωριακό ρόλο ιδιόρυθμου συνταγματικού «καρατερίστα»).

Στην παρούσα συγκυρία, ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί ρόλο πρωταγωνιστή των εξελίξεων και διεκδικητή της εξουσίας, με ορισμένους της, υπό τον κ. Κουβέλη, ΔΗΜΑΡ να επιθυμούν να συντηρήσουν την παρουσία τους στην πολιτική ζωή σε ρόλο «κολαούζου» του κ. Τσίπρα. Αλλά και τον καραμπινάτο εθνικιστή κ. Καμμένο να διατίθεται ως δεξιό δεκανίκι αριστερής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Δίπλα στους κυρίους Λαφαζάνη, Στρατούλη,τους άλλους κομμουνιστικογενείς, αλλά και τους γραφικούς των Αριστερίστικων Συνιστωσών, που έχουν καταθέσει σε ανύποπτο τις θέσεις τους για επιστροφή στη δραχμή, ενώ ορισμένοι φουριόζοι τύποι μας δίνουν και ραντεβού στα «γουναράδικα»…

Ένα «αντιμνημονιακό» ετερόκλητο πολιτικό «ασκέρι» χτυπά, στη μετά το μνημόνιο εποχή, την πόρτα της εξουσίας και περιμένει να τους την ανοίξουμε με την ψήφο μας (όποτε γίνουν εκλογές).

Θα μου πείτε: Δεν δικαιούται ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία; Βεβαίως και δικαιούται να τη διεκδικεί και, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, διαθέτει στη σημερινή συγκυρία και τη σχετική πλειοψηφία των πολιτών. Οφείλει όμως να τη διεκδικήσει πείθοντας ( και ίσως καθησυχάζοντας) τους πολίτες για το τι μέλει γενέσθαι αν πάρει τη διακυβέρνηση. Γιατί η σημερινή σχετική δημοσκοπική υπεροχή της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει απέναντί της την απόλυτη πλειοψηφία όσων δεν συμφωνούν με το κόμμα του κ. Τσίπρα. Και είναι πολλοί. Έτσι, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και η παρέα του θα πρέπει να μας πουν ξεκάθαρα πια είναι η ρότα που σκέφτονται για τον τόπο, εφόσον κατακτήσουν και στις εκλογές (σχετική πάντα) πλειοψηφία.

Ο κ. Τσίπρας διατυπώνει επιτυχώς την εικόνα της σημερινής κατάστασης στην κοινωνία. Αναδεικνύει με σαφήνεια τα οικονομικά αδιέξοδα. Αλλά, πέραν των κοινά αποδεκτών διαπιστώσεων του, δεν μας διαφωτίζει για το πώς βλέπει να πηγαίνει το πράγμα στα χέρια του.

Η χώρα έχει υπογράψει διεθνείς συμφωνίες με βάση τις οποίες οι άλλοι Ευρωπαϊκοί λαοί κούρεψαν τα δάνεια προς την Ελλάδα και μας δανείζουν εκ νέου για να πληρώνουμε τις διεθνείς υποχρεώσεις μας, τους μισθούς και τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων (πολλοί από τους οποίους επελέγησαν χωρίς σοβαρά κριτήρια από τα κομματικά γραφεία της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ) αλλά και τα ελλείμματα ενός σπάταλου κράτους. Έναντι αυτής της προσφοράς σωτηρίας, μας ζητείται νομίμως ένα συμμάζεμα στις σπατάλες, ένα νοικοκύρεμα στα δημόσια οικονομικά για να μπορέσουμε στο μέλλον να μη σερνόμαστε στα πόδια τους για ελεημοσύνη και αυτοί να μην προστρέχουν στους φορολογούμενους πολίτες τους να ζητούν τον οβολό τους για τους “αμετανόητους” Έλληνες. Μας ζητείται δηλαδή σεβασμός στις προϋποθέσεις δανεισμού μας. Του δανεισμού που μας έσωσε από τη χρεοκοπία.

Θα μου πείτε: Σκληρές οι υποχρεώσεις μας και άκαμπτοι οι δανειστές μας. Έχετε δίκιο. Αλλά… ας προσέχαμε. Ας μη χρεοκοπούσαμε. Ας μη γλεντάγαμε με δανεικά – που όπως αποδείχτηκε δεν είναι … «αγύριστα». Ας μη βάζαμε το δημόσιο να πληρώνει για πάρτη μας.Τώρα κλαίμε… Και τώρα, θυμωμένοι και «αγανακτισμένοι», ψάχνουμε να πιαστούμε από νεόκοπους πολιτικούς και κόμματα που μας υπόσχονται τα πάντα, χειροκροτούμε όποιον τάζει επιστροφή στις δημόσιες παροχές. Επιςτροφή στο “πάρτι”. Από τα άδεια ταμεία, βέβαια, που όταν γεμίζουν κάπως, είναι κι αυτά από δανεικά πάλι… Και όσοι επιχειρούν, κουτσά στραβά, να σουλουπώσουν το κράτος -όχι γιατί το θέλουν πάντα, γιατί ο πολιτικαντισμός είναι κομματικά οριζόντιος, αλλά αναγκάζονται – όσοι επιδιώκουν να σταματήσουν τα χαώδη ελλείμματα είναι οι κακοί του παιχνιδιού. Αλλά ας πρόσεχαν και αυτοί όταν μοίραζαν τα «λεφτά που (δεν) υπήρχαν» και όταν φρόντιζαν τα δικά τους παιδιά… και τις μόνιμα προνομιούχες εκλογικές ομάδες με τα δικά μας λεφτά, με των Ευρωπαίων τις παροχές, με των “κακών τραπεζιτών” τα δανεικά.

Βέβαια ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του δεν είναι κουτοί. Μπορεί οι περισσότεροι να μην έχουν ένσημα ή να μην απέκτησαν ποτέ άδεια επιτηδεύματος , αλλά από την εμπειρία τους στον κομματικό «επαγγελματισμό» και την πρόσφατη επαφή τους με τα πολιτικά σαλόνια της Ευρώπης, προφανώς γνωρίζουν ότι τα πράγματα δεν είναι απλά. Ακόμα και αν χαστουκίσει ο κ. Τσίπρας την «μαντάμ Μέρκελ», ακόμα και πιάσει από το λαιμό ο κ. Μηλιός τον Ντράγκι, ακόμα και αν βάλουν τον συμπαθή κ. Σταθάκη να πέσει στα πόδια του Σόϊμπλε, το αμείλικτο ερώτημα θα είναι ένα: «Έχετε υπογράψει, ως χώρα, ένα συμβόλαιο. Θα το τηρήσετε;» Αν η απάντηση είναι ένα περήφανο «όχι» – αντίστοιχο της ατυχούς Κύπρου, για το οποίο πανηγύριζαν για 24 ώρες στην Κουμουνδούρου- η τύχη της χώρας θα είναι ανάλογη. Και η απάντηση των δανειστών θα είναι η ίδια. «Βρείτε τα μόνοι σας. Εμείς μακριά και αγαπημένοι». ´Οπως και το μήνυμα των αγορών θα είναι τα αφόρητα επιτόκια. Και όλοι φανταζόμαστε τη συνέχεια… στα στεγνά ΑΤΜ.

Για να γυρίσουμε από εκεί που ξεκινήσαμε: Πράγματι φουσκώνει η αμφισβήτηση στην Ευρώπη και ίσως ξεχειλίζει στην Ελλάδα. Σκέτη η αμφισβήτηση όμως μπορεί να έριξε κυβερνήσεις, ποτέ δεν κατάφερε από μόνη της να συγκροτήσει πολιτική πρόταση διεξόδου από κρίσεις. Χρειάζεται και κάτι άλλο. Απαιτεί φερέγγυα πoλιτική και σχεδιασμό προοπτικής. Και τα «παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ» ( ως ενδεχόμενη εναλλακτική λύση ) “μασούν τα λόγια” τους, δεν μιλούν σταράτα για τα μελλούμενα, αν ποτέ ο λαός τους δώσει τα κλειδιά του μαγαζιού… Και αυτό κάνει πιό σκοτεινή την καταχνιά που επικρατεί στον τόπο.

Αναδημοσίευση από 7imeres.gr