Γίναμε μια επενδυτική κόλαση

Του Γρηγόρη Νικολόπουλου

Η Ελλάδα εξελίσσεται σε επενδυτική κόλαση αντί να μετατραπεί σε επενδυτικό παράδεισο.

Αποκλειστικά υπεύθυνοι γι’ αυτό είναι οι Ελληνες πολιτικοί συνολικά και μεγαλύτερη ευθύνη έχει η σημερινή κυβέρνηση, η οποία χαρακτηρίζεται από απίστευτη αμάθεια, επικίνδυνη επιπολαιότητα και πρωτοφανή ανικανότητα. Το χειρότερο όμως είναι ότι, ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καταστρέφει τα πάντα, τα άλλα κόμματα αδυνατούν να εκσυγχρονιστούν και να προσφέρουν εναλλακτική λύση στους πολίτες.

Η προχθεσινή χυδαία επίθεση στον Γιώργο Κουμουτσάκο της Ν.Δ. είναι μια πολύ ανησυχητική ένδειξη. Ο Κουμουτσάκος, ένας από τους πιο ευγενικούς, μετριοπαθείς και μορφωμένους βουλευτές, ξυλοκοπήθηκε από ακραίους (Χρυσαυγίτες), ενώ οι συγκεντρωμένοι φώναζαν το σύνθημα «Προδότες, αλήτες, πολιτικοί». Μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά του υπουργού Φίλη κατέληξε στον ξυλοδαρμό ενός βουλευτού της αντιπολίτευσης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι συγκεντρωμένοι στράφηκαν εναντίον όλων των πολιτικών και αυτό βεβαίως προκύπτει σαφέστατα από το σύνθημα που φώναζαν.

Τι σχέση έχει αυτό το γεγονός με τις επενδύσεις; Πολύ μεγάλη. Ο λαός αρχίζει να στρέφεται κατά του πολιτικού συστήματος γενικότερα. Και αυτό σε συνδυασμό με ορισμένα πραγματικά γεγονότα όπως η υπερφορολόγηση, η αδυναμία των πολιτών να πληρώσουν τους φόρους, η άρνηση των πολιτικών να μειώσουν το κόστος του Δημοσίου και να σταματήσουν τις σπατάλες, η διαφθορά πολιτικών και γραφειοκρατίας, η επίθεση της κυβέρνησης στους πολίτες που θεωρεί πλούσιους επειδή πηγαίνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό σχολείο και επειδή έχουν σπίτι και αυτοκίνητο, καθώς και άλλα γεγονότα που επιβαρύνουν την κοινωνία, όπως το Προσφυγικό και η αστάθεια στη Μέση Ανατολή, αποτελούν κινδύνους ανεξέλεγκτους για όλους και φυσικά για τους επενδυτές, Ελληνες και ξένους, που υποτίθεται ότι θέλουμε να προσελκύσουμε.
Ο συνδυασμός φόρων, γραφειοκρατίας, διαφθοράς, ανικανότητας, πολιτικής αστάθειας, ιδεολογικής εχθρότητας είναι εγγύηση ότι επενδύσεις στην Ελλάδα δεν θα γίνουν. Τουλάχιστον σοβαρές, οι οποίες θα φέρουν δουλειές και εισοδήματα και θα βοηθήσουν στην επάνοδο της χώρας σε τροχιά ανάπτυξης. Αυτή τη στιγμή η χώρα βαδίζει προς την αντίθετη κατεύθυνση και προχθές η Κομισιόν προέβλεψε ύφεση για ακόμη δύο χρόνια.

Τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα; Πολύ λίγα πράγματα δυστυχώς. Η μεν κυβέρνηση, τους πρώτους μήνες του 2016, θα διαπιστώσει ότι τα φορολογικά έσοδα δεν συγκεντρώνονται και ότι υπάρχει ένα δημοσιονομικό κενό που δεν μπορεί να καλυφθεί. Δεν είναι βέβαιο, αλλά είναι πάρα πολύ πιθανό οι Ευρωπαίοι να αρνηθούν να δώσουν περισσότερα χρήματα στην Ελλάδα για να συνεχίσει να συντηρεί τις δαπάνες του Δημοσίου. Και αφού οι πολίτες δεν θα έχουν άλλα λεφτά για να πληρώσουν φόρους, οι Ευρωπαίοι δεν θα δίνουν περισσότερα και δανεισμός από τις αγορές δεν υπάρχει, η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να αφήσει απλήρωτους κάποιους δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους. Αν δεν θέλει να συμβεί αυτό, θα πρέπει να αποδεχτεί το σχέδιο Σόιμπλε και να βγάλει τη χώρα από το ευρώ για μερικά χρόνια τουλάχιστον ή να τυπώσει παράλληλο νόμισμα για να καλύψει τις δαπάνες μισθών και συντάξεων. Καθώς η κυβέρνηση δεν θα θέλει να πάρει την ευθύνη για την έξοδο από το ευρώ, ενδέχεται να οδηγηθούμε σε εκλογές, με τη Νέα Δημοκρατία ανοργάνωτη και ουσιαστικά διχασμένη και με όλα τα υπόλοιπα κόμματα σε μικρά μονοψήφια ποσοστά. Μια οικουμενική κυβέρνηση θα είναι αναπόφευκτη και κάποιοι τεχνοκράτες θα καταδικαστούν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα και να οδηγήσουν τη χώρα κατά πάσα πιθανότητα εκτός ευρώ.

Είναι αυτή η προοπτική ευνοϊκή για επενδύσεις; Ασφαλώς όχι. Ακόμη όμως και αν δεν πάμε σε τόσο ακραία σενάρια και συνεχίσουμε κουτσά στραβά να σερνόμαστε μέσα στην ΟΝΕ, είναι το περιβάλλον κατάλληλο για επενδύσεις; Οταν οι επιχειρήσεις αναγκάζονται να πληρώνουν ως προκαταβολή το 100% του φόρου για την επόμενη χρονιά, όταν το τραπεζικό σύστημα δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει κανέναν, όταν η γραφειοκρατία εμποδίζει κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία, όταν η Εφορία θεωρεί εχθρό της τον πολίτη και απατεώνα τον επιχειρηματία, όταν το κράτος δεν λειτουργεί, όταν το Δημόσιο δεν πληρώνει καμία υποχρέωσή του στους προμηθευτές και τους συνεργάτες του, όταν όλες οι αξίες, υλικές και ηθικές, έχουν καταρρεύσει, το περιβάλλον αυτό δεν ευνοεί τις επενδύσεις. Βεβαίως και μπορεί να έρθουν κάποιοι να κάνουν μια αρπαχτή, αν βρουν τις άκρες τους με το κυβερνητικό σύστημα και αν τους δοθεί ως δώρο μια επενδυτική ευκαιρία.

Ομως αυτοί που θα έρθουν για την αρπαχτή, θα αρπάξουν τα κέρδη και θα φύγουν, δεν θα προσφέρουν ούτε εργασία, ούτε εισόδημα στους Ελληνες.
Οι αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών φέρ’ ειπείν, που γίνονται αυτές τις ημέρες, θα προσφέρουν στους ξένους θεσμικούς επενδυτές την ευκαιρία να αγοράσουν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα στο 30% της λογιστικής του αξίας. Θα κερδίσουν πράγματι πάρα πολλά λεφτά μέσα σε μία μόλις ημέρα, αφού οι τιμές των τραπεζικών μετοχών στο Χρηματιστήριο είναι σχεδόν διπλάσιες από τις τιμές στις οποίες οι ξένοι επενδυτές θα πάρουν τις μετοχές. Τι προσφέρει, όμως, αυτή η επένδυση στη χώρα; Το τραπεζικό σύστημα δεν θα μπορεί να χρηματοδοτεί τίποτα αν δεν λυθεί το πρόβλημα των κόκκινων δανείων, οι τράπεζες θα απολύσουν 15.000-20.000 υπαλλήλους τους επόμενους 12 μήνες, σπίτια, εργοστάσια και οικόπεδα θα κατασχεθούν, η ανεργία θα συνεχίσει να αυξάνεται και η ύφεση θα βαθύνει μειώνοντας ακόμη περισσότερο τα εισοδήματα. Πράγματι η Ελλάδα είχε τις δυνατότητες να σωθεί αν τα τελευταία έξι χρόνια το πολιτικό σύστημα κατάφερνε να λειτουργήσει με γνώμονα το καλό της χώρας και όχι το μικροπολιτικό όφελος. Δεν το έκανε και οι πολίτες το έχουν πλέον καταλάβει.

Δυστυχώς η κατάσταση χειροτερεύει αντί να καλυτερεύει και η άγνοια, η ανικανότητα και η επιπολαιότητα της κυβέρνησης δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας.

Αναδημοσίευση από protothema.gr