Αϊ-γ… εσύ κι ο γρύλος σου

Της Ρούλας Γεωργακοπούλου

Ήτανε ένας που έπαθε λάστιχο στη μέση της ερήμου. Ανοίγει το πορτ μπαγκάζ, βλέπει ότι δεν έχει γρύλο και αποφασίζει να πάει ως το κοντινότερο βενζινάδικο.

-Ξέρεις ποια είμαι εγώ; (είπε η Ζωή)
-Δεν υπάρχει περίπτωση ο βενζινάς να μην κάνει πίσω. (είπε ο Φλαμπουράρης)

Ποιος από τους δύο έχει τις περισσότερες πιθανότητες να φύγει, όπως ήρθε, με το λάστιχο λιάδα; Εγώ λέω και οι δύο. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι θα την πληρώσουμε κι εμείς κι ας μη δηλώσαμε ποτέ συμμετοχή σε αυτό το Camel trophy της συμφοράς.

Φυσικά, όπως σε όλους του μύθους, έτσι κι εδώ ακούγεται από το βάθος η ίδια ενοχλητική χορωδία. Είναι εκείνοι που σου παίρνουν τα αυτιά επιμένοντας πως, αν δεν μάθεις να χειρίζεσαι σταυροκατσάβιδο και γρύλο, για τ’ αλλού μην ελπίζεις. Το πολύ πολύ να την πέσεις σε κανέναν αμέριμνο βενζινά και, με τον τρόπο του γνωστού ανεκδότου, να του ξηλώσεις τα γαλόνια.

Κι όμως! Πίσω από το διδακτικισμό της ιστορίας μας με το γρύλο, υπάρχει μια καλά καμουφλαρισμένη μελαγχολία. Είναι η ιστορία της ζωής μας που πιο πολύ μοιάζει με πρόβα τσαμπουκά, παρά με ζωή. Αν μου πει αυτό θα του πω εκείνο, κι αν είναι να ’ρθει θε να ’ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει. Και μετά, αρχίζει το μαρτύριο της ερήμου, δηλαδή ο αντικατοπτρισμός λόγω θερμοκρασιακής αναστροφής, που οι Ιταλοί τον λένε Φάτα Μοργκάνα.

Ήτανε δύο που πάθανε λάστιχο στην έρημο και ξαφνικά εμφανίζεται το τεχνικό τιμ της Φεράρι, τους περνάει τη ζάντα κολάρο, τους καθαρίζει τα γυαλιά ηλίου απ’ τα μαμούνια, τους το φουλάρει με τη μάνικα, τους τουβλώνει –καλού κακού– και την καμήλα.

-Μωρέ, μπράβο αμμουδιά! (είπε η Ζωή σκαρφαλώνοντας με τα γόνατα πάνω στις θίνες)
-Μωρέ, μπράβο αμμουδιά! (είπε κι ο Φλαμπουράρης)

Γέλασε κανείς; Ούτε κι εγώ…

Αναδημοσίευση από το athensvoice.gr