«Α, κύριε Μαλακάση, να δούμε ποιος τελευταίος θα γελάσει;»*

Του Ελευθέριου Ανευλαβή, παθολόγου, πνευμονολόγου

Πονηρέ πολιτευτή. «Θα επανιδρύσουμε το κράτος» είπες. Φτάνει πια! Σταμάτα! Άσε κάτω το μυστρί και το πηλοφόρι. Κατέβα από το γιαπί της επανίδρυσης. Διότι γιαπί το έκανες το κράτος. Ατζαμή, μαθητευόμενε στου κασίδη το κεφάλι. Το διέλυσες το κράτος.

Δεν άκουσες, εκεί στον υψηλό γυάλινο πύργο της εξουσίας, για την αβάσταχτη ανεργία; Για την ελαστική εργασία των απασχολήσιμων (σημιτικός όρος) ανέργων σε ανακύκλωση; Για την αθρόα μετανάστευση των νέων, σε αναζήτηση καλύτερης μοίρας, έξω από τη χώρα που γεννήθηκαν, που τους συμπεριφέρεται σαν μητριά; Για τον εξευτελισμό των απομάχων της ζωής με συντάξεις πενίας; Για την αβίωτη πόλη, που διώχνει τους πολίτες της και εξαχρειώνει τους ανθρώπους;

Δεν άκουσες για την ανύπαρκτη παιδεία της «tabula rasa, άγραφης πλάκας» και της πλάκας; Για την ψοφοδεή εξωτερική πολιτική, που μικραίνει την υφαλοκρηπίδα της χώρας και ξεχειλώνει την «υφαλοτρυπίδα» των πολιτικάντηδων πολιτικών, που μας κυβερνούν, «ψύχραιμοι», μας παγώνουν το αίμα, και με «σωφροσύνη»; Οι άφρονες.

Δεν άκουσες για τις τουρκικές προκλήσεις; Για τις τουρκικές φρεγάτες που κάνουν κρουαζιέρα στο Αιγαίο και τα τουρκικά μαχητικά αεροπλάνα που «συνοδεύουν», παρενοχλώντας, το αεροπλάνο του Έλληνα υπουργού Εθνικής Άμυνας; Ενώ ο πολύς αντιπρόεδρος της Συγκυβέρνησης, Βενιζέλος ο Β(αγγέλης), συνομιλεί με τον Ερντογάν για τζαμιά στην Ελλάδι και άλλες πολυπολιτισμικές αρλούμπες.

Δεν άκουσες για τις φωτιές του καλοκαιριού; Τις φονικές πλημμύρες του χειμώνα; Για την ασυδοσία και την καταστροφική μανία των κουκουλοφόρων; Για την ανασφάλεια, την καθημερινή, του πολίτη, που σε λίγο θα φοβάται να βγει από το σπίτι του; Για την ασύδοτη λαθρομετανάστευση;

Δημοβόρε, λαοφάγε, ΠΟΛΙΤΙΚΑΤΖΗ. Το λαό εμπαίζεις και πονηρά τον επικαλείσαι, λέγοντας, κάθε φορά που σε σιχτιρίζουν, πως τον εκπροσωπείς. Όμως, το λαό τον χρησιμοποιείς ως υποπόδιο της ψηφοθηρίας σου. Και σφουγγοκωλάριο της βουλευτικής σου έδρας.

Απληστε βουλιμικέ πολιτικατζή. «Σεμνά και ταπεινά», Εσύ, ο άσεμνος! Ο Βατοπεδινός! Ο Ζημενσόβιος! Ο Δομημένος! «Σεμνά και ταπεινά», καμαρώνεις για τον τρυφηλό και πολυτελή βίο σου. «Επιτυχημένος» της ζωής και της πολιτικής, λες πως είσαι με βαρύ το πορτοφόλι και άδειο το κεφάλι.

Καθισμένος στις πολυτελείς σου βίλες και τα ευρύχωρα γραφεία σου, δημοσία δαπάνη, μετράς τη δυστυχία του λαού και την ανέχειά του, και την ανοχή του, με τις μίζες από την παροχή υπηρεσιών στους μεγαλοκαρχαρίες χορηγούς και προμηθευτές του Δημοσίου.

Η κομματοφροσύνη σου, το μόνο σου προσόν, και η διαπλοκή σου με σκοτεινούς χρηματοδότες σε έκαναν, εν ριπή οφθαλμού, από πρώην ξεβράκωτο και πάντοτε αμαθή, βιλάτορα πισινούχο (κάτοχο βίλας με πισίνα), κοτερούχο, κάτοχο δεκάδων διαμερισμάτων, εξωχωρίων (offshore) εταιρειών και τραπεζικών λογαριασμών.

Γιατί η τρυφηλή, υπουργική σου έδρα (πολλών εξ υμών) είναι ακόρεστη. Άπληστη. Και δεν μπορεί να περικλειστεί, ως φαίνεται, σε κανονικών διαστάσεων ενδιαίτημα. «Ποια είν’ τα πριγκιπόπουλα με πισινούς μεγάλους για να στρογγυλοκάθονται και να μη βγάζουν κάλους;» (Κ. Βάρναλης) «Ανήθικοι μέχρι τινός –και πιθανόν μέχρι πολλού– ήσαν». (Κ. Καβάφης)

Η λογική σου, κενόκρανε (κουφιοκεφαλάκη) πολιτικατζή, έχει κατεβεί στο όριο της ηδονής του κτήνους. Κοιλία πρησμένη, ευτραφής. Εγκέφαλος ατροφικός. Καβαλημένος πάνω στα ξυλοπόδαρα της αλαζονικής σου εξουσίας, αδυνατείς να ακούσεις τη φωνή του πλήθους. Δεν φτάνει στα περήφανα αυτιά σου το αγκομαχητό του κόσμου. Στρουθοκαμήλα, κρύβεις το κεφάλι σου στην έρημο των μνημονίων σου.

Ο οδοντωτός τροχός, της στρεβλωμένης, από την αλαζονεία και την απληστία, σκέψης σου, όση έχει απομείνει στο άδειο σου κεφάλι, συνθλίβει στα δόντια του κάθε έννοια ηθικής, κάθε έννοια ορθού, κάθε έννοια καθήκοντος και προσφοράς.

Αδίστακτε δολοφόνε κάθε αξίας. Ζακχαίος, ανεβασμένος επί της (υπουργικής ή βουλευτικής) συκομορέας, καμαρώνεις για τη φήμη σου, τη γελοία σου φήμη, μέσα από τη γυάλινη ντουντούκα (διάβαζε τηλετύφλωση) της δημοσιότητας. Και, ενώ ο λαός σε φτύνει, εσύ καμώνεσαι πως ψιχαλίζει.

Υποκριτή, φαρισαίε πολιτικατζή. Σπινθηροβόλο πνεύμα ευφυούς κομματικής λογικής στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Πονηρέ πολιτευτή, η συνείδησή σου είναι κομματική. Και, βάσει νόμων, νόμος περί (αν)ευθύνης των υπουργών και ασυλίας των βουλευτών (του Ευαγγέλου Β), εν αγαστή συμπνοία, αθωώνετε εαυτούς και αλλήλους οι ανήθικοι πολιτικατζήδες (το νομιμοφανές είναι και ηθικόν), θεωρώντας το λαό, εξίσου με εσάς, ηλίθιο και υποκριτή. Και, εντέλει, εξίσου, συνένοχο (σας ψηφίζει και σας εκλέγει, γαρ) των ανομημάτων σας.

Και, αναβαπτισμένοι, στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ, που νομίζετε ότι ξεπλένει «πάσαν νόσον και μαλακίαν», ζητάτε, αδιάντροπα, από το λαό να σας ξαναψηφίσει.

Ακόμη μια φορά ξεγελάτε τον «πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο» λαό. Και γελάτε σαρδονίως, ως πονηροί πολιτευτές. «Αχ, κύριε ΜΑΛΑΚΑση, να δούμε ποιος εντέλει θα γελάσει!»

«Σαν τον παραίτησαν οι Μακεδόνες/κι απέδειξαν πως προτιμούν τον Πύρρο/…Με ρούχ’ απλά/Ντύθηκε γρήγορα και ξέφυγε./Κάμνοντας όμοια σαν ηθοποιός/που όταν η παράστασις τελειώσει/αλλάζει φορεσιά και απέρχεται». (Κ. Καβάφης)

*(Κώστας Καρυωτάκης)