Ειδησεογραφικό site

Απορία ψάλτου βηξ: Ας πούμε τώρα τα πράγματα με το όνομά τους

47

Του Γιάννη Μιχαήλ

Το ομολογούν, πλέον και οι ίδιοι. Λεφτά, για να πληρωθεί την άλλη εβδομάδα η δόση των 7,5 δις. προς το ΔΝΤ, δεν υπάρχουν. Την αποκάλυψη κάνουν Φίλη-ες προς την κυβέρνηση δυνάμεις, με ύφος ηρωικόν και πένθιμον. Δεν πληρώνω-δεν πληρώνω, λένε τώρα πολλές φωνές στον ΣΥΡΙΖΑ, υιοθετώντας, προφανώς, όλα όσα έγραψε ο νομπελίστας Ντάριο Φο, σε μια υπέροχη φάρσα, που είχε σαν θέμα το κίνημα αυτοδιαχείρισης, σύμφωνα με το οποίο γυναίκες (και άνδρες) έπαιρναν ότι ήθελαν από την αγορά, πληρώνοντας μόνο ότι μπορούσαν. Κάτι παρόμοιο, οσμίζομαι  ότι μπορεί να συμβεί και στην Ελλάδα, εάν επικρατήσουν οι άκρατες απόψεις, υπερφίαλων κυβερνητικών στελεχών.

Άκουγα σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή τον καρηκομώοντα γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ κύριο Κορωνάκη και διέκρινα μέσα από τα λεγόμενα του, τον φανατισμό, ενός νέου πολιτικού, ο οποίος είναι κλασικό προϊόν του κομματικού σωλήνα. Επιχειρούσε, ο στυλοβάτης του κόμματος, με διάφορες λεκτικές περικοκλάδες, να πείσει το ακροατήριό του, ότι για την τετράμηνη κυβερνητική ακινησία, υπεύθυνοι είναι οι δανειστές –και μόνον- γιατί μάς προκαλούν οικονομική ασφυξία. Παρέλειψε όμως τεχνηέντως (βέβαια δεν ρωτήθηκε και από τους τηλεπαρουσιαστές) να πει ότι για να αρχίσει ροή χρημάτων από τους δανειστές, πρέπει να υπάρξει και κάποια συμφωνία. Γιατί κανείς δεν δίνει χρήματα, αν δεν γνωρίζει πως θα τα πάρει πίσω. Καταραμένη φτώχεια, κύριε Κορωνάκη. Όμως, ο κύριος γραμματέας, έκανε και μια πολιτική απρέπεια προς τους συνομιλητές του (όπως κατά κόρον κάνουν όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ) ρωτώντας εάν είναι με την κυβέρνηση ή με τους ξένους. Ζήτησε, δηλαδή, δήλωση μετανοίας κι αυτό έγινε μετ’ επιτάσεως, υιοθετώντας το ρητό «ο μη ων μεθ’ ημών καθ’ ημών εστί». Δηλαδή, όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας. Είναι κι αυτό μια τακτική, για να μεταφερθούν, δικές μας αβελτηρίες, στις πλάτες άλλων.

Μακριά από εμάς, η μικρόψυχη άποψη ότι για το κακό μας χάλι, δεν φταίνε οι προηγούμενοι και οι προ-προηγούμενοι. Έχουν ευθύνες – και μεγάλες μάλιστα- τις οποίες ο λαός τις καταλόγισε. Τώρα, όμως, κυβερνούν οι… ηγούμενοι. Τα δείγματα, δε, των ικανοτήτων τους είναι αποκαρδιωτικά. Εδώ και τέσσερις μήνες, η χώρα προχωρά με αργά βήματα, αγκομαχώντας. Μια πορεία που θυμίζει το παλιό τρένο, τον Καρβουνιάρη, ο οποίος έφτανε στον κόμβο της Θυμαριάς, μετά κόπων και βασάνων (στον περίφημο «κόμβο» πέρασε μια περιπέτεια ο Βασίλης Λογοθετίδης, ως Λαλάκης στην ταινία «Ούτε γάτα ούτε ζημιά»).

Όλη αυτή η περιπέτεια, που περνάει η χώρα, είναι απότοκη μιας σειράς ακατανόητων αποφάσεων της κυβέρνησης, επειδή ο πρωθυπουργός και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι εγκλωβισμένοι, σε έναν ιστό, τον οποίο εξύφαναν οι έωλες προεκλογικές ρητορικές. Αλλά και μετεκλογικά, από τις πρώτες κιόλας ημέρες της «πρώτη φορά Αριστεράς», σύσσωμοι οι κυβερνοπαράγοντες κρατούσαν τον πήχη της διαπραγμάτευσης πολύ πιο ψηλά από το πολιτικό τους μπόι. Αυτά παθαίνει, όποιος δεν γνωρίζει τι σημαίνει η παροιμία «στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα». Και με τούτα και με κείνα, με όλη αυτή την παρελκυστική τακτική, φτάσαμε στο τέλμα της οικονομικής ασφυξίας, με αποτέλεσμα οι κραδασμοί της πτώχευσης, να ακούγονται περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Όσα υποστηρίζουμε, δεν προέρχονται από κάποια συνωμοσιολογική πρόθεση. Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν σήμερα λεφτά και η μαύρη τρύπα διαρκώς μεγαλώνει, αποτυπώνεται –δυστυχώς- στους αμείλικτους αριθμούς. Το παράδειγμα είναι απλό, απλούστατο και μπορεί εύκολα να γίνει κατανοητό. Δεν χρειάζεται ούτε φαιά ουσία, ούτε κάποιες εξειδικευμένες γνώσεις.

Η Ελλάδα, κάθε μήνα για να επιβιώσει (για να γυρίσει τον τροχό, όπως λέει και ένας κλασικός παλιός μαγαζάτορας) θέλει 10,5 δις. ευρώ (μισθοί, συντάξεις, δαπάνες για νοσοκομεία, σχολεία, στρατό, δάνεια προς ξένους κ.λπ.) Εισπράττει συνολικά από φόρους και άλλες πηγές 6,5 δις. ευρώ. Επομένως για να «κλείσει το ταμείο» λείπουν 4,0 δις. ευρώ. Εδώ λοιπόν, είναι όλο το μυστικό. Και το αμείλικτο ερώτημα που προκύπτει είναι, ένα και μοναδικό. Τι πρέπει να κάνει η χώρα(και πρωτίστως η κυβέρνηση), για να καλυφθεί αυτό το έλλειμμα, το οποίο σε ετήσια βάση αγγίζει, περίπου, τα 50 δις. ευρώ (4 δις. επί 12 μήνες). Μέχρι τώρα, αφού δεν μπορούμε να βγούμε στις αγορές, το κενό κάλυπταν οι τροϊκανοί (αυτούς που ένιοι υπερφίαλοι αποκαλούν άκριτα τοκογλύφους, αλλά αποκρύπτουν ότι μας δάνεισαν περίπου 300 δις. ευρώ με πολύ χαμηλά επιτόκια).

Το μείζον θέμα είναι ένα και μοναδικό. Για να μπορέσει η ταλαιπωρημένη χώρα μας να σταθεί στα πόδια της και να καλύψει τα 4 δις. που λείπουν τον μήνα (ή έστω ένα μέρος από αυτά), πρέπει να γίνουν επενδύσεις, να ανοίξουν δουλειές και μάλιστα πολύ γρήγορα, για να μπουν στην παραγωγή και 1,5 εκατ. άνεργοι, οι οποίοι, βέβαια, δεν έχουν τα βύσματα να βολευτούν στο Δημόσιο και να σιτίζονται από τα κρατικά ταμεία. Υπάρχει, κύριε πρωθυπουργέ, κάποιο σχέδιο με αυτήν την προοπτική; Θα μας το πει κανείς; Το έχει μελετήσει κάποιος; Και αν ναι, πώς θα υλοποιηθεί; Πρέπει να δοθούν τώρα απαντήσεις. Διαφορετικά η σιωπή, θα θυμίζει το «κόλπο» του ψάλτη, ο οποίος μη γνωρίζοντας σε ποιον ήχο θα ψάλλει το τροπάριο, αρχίζει και βήχει. Την κουτοπόνηρη αυτή την τακτική αποτυπώνει και η γνωστή ρήση: «Απορία ψάλτου βηξ». Τώρα ήρθε η ώρα, όμως να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Γιατί, όπως έλεγε και ο μέγας ιστορικός Θουκυδίδης, «οι καιροί ου μενετοί». Δηλαδή, οι καιροί δεν περιμένουν.

Τα σχόλια είναι κλειστά.