Αλλο Χούλιο, άλλο Πάμπλο

Της Πέπης Ραγκούση

Τη δεκαετία του 1980 όσα αγόρια δεν είχαν σουξέ στα κορίτσια δήλωναν οπαδοί του ΚΚΕ Εσωτερικού και αύξαναν τις πιθανότητες επιτυχίας. Το συγκεκριμένο κόμμα εκείνη την εποχή ήταν ένα είδος αστικής μόδας που συνδύαζε τον bohemian ευδαιμονισμό με την επαναστατικότητα. Στη συνέχεια η πολιτική βγήκε εκτός μόδας, αλλά τα τελευταία περίπου δύο χρόνια έχω μερικές φορές την εντύπωση ότι παρακολουθώ το «Πρετ α πορτέ» του Αλτμαν με όρους Κοινοβουλίου.
Περιφερόμενα μοντέλα που νομίζουν ότι ο Μαρξ είναι ο ιδρυτής των πολυκατάστημα: των Μαρξ ‘ν’ Σπένσερ, ξανθές τηλεπερσόνες που ψηφίζουν ως σημαντικότερη Ελληνίδα τη Δέσποινα Βανδή και σφιχτοδεμένοι νεαροί με αποψιλωμένο στέρνο και απροσδιόριστο επάγγελμα δηλώνουν εμμέσως πλην σαφώς τη σύνταξη τους με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Βεβαίως και ένα κόμμα δεν είναι υπεύθυνο για τους οπαδούς του. Είναι αυτονόητο ότι θέλει να πείσει όσο το δυνατόν περισσότερους, συνειδητούς ή όχι, ιδιαίτερα όταν έχει βγει στον πηγαιμό για την πρωτιά. Οταν όμως υιοθετεί ως τακτική την περιρρέουσα τάση και εντάσσει, όπως φημολογείται, στις τάξεις του -παρά τις διαβεβαιώσεις ότι δεν θα συνεργαστεί με πολιτικούς που έχουν υπογράψει το Μνημόνιο – τη Θεοδώρα Τζάκρη των τριών υπογραφών και των πολλών Louboutin, αρχίζω εγώ να μπερδεύω τον Χούλιο Ιγκλέσιας με τον Πάμπλο Ιγκλέσιας του Podemos.
Αλλά επειδή, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, η νύφη – νίκη θα πει το «ναι» στον κ. Τσίπρα ακόμη και αν της κάνει πρόταση με απλή ανθοδέσμη, δεν χρειάζεται να κουβαλήσει τις χαβάγιες του Ζοζέφ Κορίνθιου.

Αναδημοσίευση από «Τα Νέα»