Ήταν η πραγματικότητα, ηλίθιε! Όχι παγόβουνο!

Του Σακελλάρη Σκουμπουρδή

Από την πρώτη στιγμή που έπεσε η μεγάλη κωλοτούμπα, ήταν ευνόητη η ανάγκη διαχείρισής της.

Συνεπώς σημειώθηκε μέγας πανικός στον επικοινωνισμό ΤΟΥ Καθεστώτος και άρχισαν οι δικαιολογίες και οι απολογίες.

Ήταν τόσο ασήκωτη ηθικά και αισθητικά μια τέτοια ανυπόφορη παλιοκατάσταση για κάθε Συριζαίο. Όχι τόσο για την ίδια την ηγετική ομάδα, που τώρα το μόνο που την καίει είναι πώς διατηρούμε την τιμημένη την εξουσία. Αλλά κυρίως για την αξιότιμη πελατεία, που η ηγεσία νοιαζόταν μην και μας φύγει και πάει στα διπλανά τα μαγαζιά, ήγουν, έτσι θα χάναμε και την εν λόγω πολύτιμη εξουσία.

Βέβαια το είχαν κάνει πιο δύσκολο τα ίδια τα παιδιά, που, μην ξέροντας τι ακριβώς θέλουν, μέχρι το παρά πέντε έλεγαν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που τελικά έκαναν. Όχι μόνο γιατί ο κ. Ν. Παππάς είχε παλιότερα κάνει την περίφημη δήλωση «Γελάω με όσους περιμένουν ότι θα κάνουμε κωλοτούμπα!».

Αλλά και όλοι τους, με μπροστάρη τον μαστροχαλαστή αρχηγό τους, έκαναν με θράσος ακριβώς το ίδιο πράγμα σε κάθε ευκαιρία. Να ειρωνεύονται όποιον μιλούσε για κωλοτούμπα.

Και να προκαλούν, όποιον θεωρούσε αυτονόητο ότι ούτε με σφαίρες γλιτώνεται μια ταπεινωτική κυβίστηση. Ώσπου, τώρα γελάει το έθνος με τον κ. Παππά και με τον αρχηγό του.

Το Πονηρό Συμβόλαιο

Οι πρώτοι ήρωες μαχητές αγωνιστές της μεγάλης επιχείρησης «απολογία και διόρθωση του κλίματος» εμφανίστηκαν αμέσως, γιατί το κοινό ζητούσε άμεσα εξηγήσεις. Όχι τόσο γιατί ήθελε το ίδιο να καταλάβει τι συμβαίνει, αλλά για να έχει έτοιμο να ξέρει, τι θα λέει σε όσους το ειρωνεύονται για την κατάπτωση.

Άλλωστε, μην ξεχνάμε, εκτός από ένα μεγάλο μέρος εξαθλιωμένων που στηρίζουν ως τώρα την κυβέρνηση, χωρίς να έχουν πάρει χαμπάρι πόσο αυτή ακριβώς τους βλάπτει, υπάρχει και το πραγματικό της έρεισμα.

Δηλαδή, τα παρασιτικά στρώματα που προκάλεσαν την χρεωκοπία και (νομίζουν ότι) συμφέρον τους είναι να έχουμε τέτοια κυβέρνηση, για να μην αλλάξει τίποτε.

Και έχουν συνομολογήσει το υπόρρητο «Πονηρό Συμβόλαιο Βάστα-με-να-σε-Κρατώ», που κρύβεται πίσω από το διαβόητο «Με ένα νόμο κι ένα άρθρο, πίσω στο 2009»… Άλλως ειπείν, το συμβόλαιο που λέει, εμείς θα σας στείλουμε στην εξουσία και εσείς θα φροντίσετε να ηττηθεί η πραγματικότητα και οι γερμανοτσολιάδες που την επικαλούνται, για να μας πάρουνε τα γρόσια από τις τίμιες τσέπες μας.

Δεν ήταν νησί, ήταν παγόβουνο αντι-αριστερό

Στην αρχή, λοιπόν, εκδηλώθηκε ο κυρ Γιάννης Μπαλάφας στον ΣΚΑΙ. «Βρήκαμε παγόβουνο μπροστά μας και αναγκαστήκαμε σε τακτική υποχώρηση».

Η εξήγηση δεν κρίθηκε επαρκής, αλλά δεν παρατηρήθηκε κάποια ενδιαφέρουσα κλιμάκωση. Αφού η κυβέρνηση βοηθήθηκε από τη φιλολογία περί της Ακατανόμαστης Μαντάμ Ζντουπ, περί των πουκαμίσων Βαρουφάκη και περί δραχμολαγνείας Λαφαζάνη, ώστε να αλλάξει το θέμα συζήτησης.

Έτσι, αντί να την οικτίρουμε για τη γελοιοποίησή της, μας καθοδήγησε άλλα να σκεφτόμαστε. Πόσο κακό κάνουν οι δραχμοκοπίστας, που υπονομεύουν την Πρώτη Φορά «Αριστερά», «την μοναδική αριστερή κυβέρνηση που είχε ο τόπος μεταπολεμικά», ας πούμε, αυτό ήταν πια το ερώτημα. Και πολλοί τσιμπήσανε αρχικά.

Ώσπου άρχισαν να αίρονται ερωτήματα ενοχλητικά. Όπως, τι είναι αριστερό και τι θα πει αριστερή ανατροπή. Και αν αυτή έχει σχέση με αυτό τον ακροδεξιό ξενοφοβικό εσμό, που συμμάχησε με τα χειρότερα στρώματα της μικροδιαφθοράς, στη βάση της διατήρησης του παρακρατικοδίαιτου και παρασιτικού βασιλείου.

Και μήπως η κωλοτούμπα εξηγεί ότι αυτός ο εσμός απλώς ήθελε τρελά την εξουσία με κάθε τίμημα; Τόσο πολύ, που για να μην τη χάσει μετά από τις απίστευτες καταστροφές που μας φόρτωσε κατακέφαλα, αναγκάστηκε να κάνει την πιο ταπεινωτική για τον ακόλουθο οχλοπολτό κωλοτούμπα;… Οπότε, ποια ακριβώς είναι αυτή η «Αριστερά», που πρέπει πάση θυσία να μην χάσει την εξουσία;

Μήπως γίνεται τώρα η κωλοτούμπα, όχι από αγάπη στην πατρίδα, αλλά από φόβο ότι, καταστρέφοντας την πατρίδα, κινδυνεύει να χάσει την μεγάλη εξουσιαστική παρτίδα; Η ντροπή, λοιπόν, ήταν επίμονη και δεν έφευγε εύκολα. Χρειαζόταν ακόμα πιο δραστικά βήματα οπισθοχώρησης και στήριξης σε κάποιο σταθερό σημείο αναφοράς.

Παραδοχή ψεύδους: η μπιπ η πραγματικότητα ήταν

Στις 30 Ιουλίου, με άρθρο του στην «Αυγή», ο διακεκριμένος γραμμοδότης / αρθρογράφος Θανάσης Καρτερός πήγε παραπέρα το στίγμα περί των νέων ορίων ανοχής του «αριστερού» οχλοπολτού.

Αφού πλέον είχε αλλάξει δραματικά το πεδίο αναφοράς για την Πρώτη Φορά «Αριστερά» και οι σαστισμένοι οπαδοί έπρεπε να πάρουν γραμμή, να ξέρουν να διαχειριστούν τη ντροπή τους.

Κρατούμε το φινάλε, που αναφέρεται στον κ. Τσίπρα: «…Συνεπώς, έχουμε δικαίωμα να του ζητήσουμε τον λόγο γιατί βγήκε εκτός γραμμής. Καλό θα ήταν όμως αυτό να γίνει πατώντας εντός πραγματικότητας. Διότι έχουμε καταστραφεί με γραμμή μπετόν παλιότερα. Κι έχουμε επίσης γνωρίσει ήττες με γραμμή λάστιχο. Όπως καταλαβαίνετε, από την πραγματικότητα ξεκινούν κι εκεί καταλήγουν όλα. Κι αυτή η πουτάνα το συνηθίζει ώρες – ώρες να μη σέβεται καθόλου τη γραμμή μας…»

Αυτά είναι, λοιπόν! Αναβαθμίζοντας το υποκείμενο που προκάλεσε την κωλοτούμπα, ο κ. Καρτερός ξεκαθάρισε τα ζητήματα. Δεν ήταν το παγόβουνο αφού, αλλά η «πουτάνα» η πραγματικότητα. Ωραία, θα του έλεγε κανείς, μόνο που αυτό ακριβώς σας έλεγαν και οι προηγούμενοι να παραδεχτείτε, πέντε χρόνια τώρα, όσο ήσασταν αντιπολίτευση.

Αλλά εσείς συνειδητά λέγατε ψέματα αντιμνημονιακά και κρύβατε ότι η συγκεκριμένη η μπιπ η πραγματικότητα καθιστά πολιτική αλητεία όλον αυτό τον άθλιο πενταετή ακτιβισμό σας. Και μην κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε ότι αυτός είναι η σοβαρότερη αιτία της καθολικής μας αδυναμίας να σταματήσουμε να κλιμακώνουμε νέα μνημόνια επί παλαιών μνημονίων και Άγιος ο Θεός.

Ο Σασταλεγακισμός και ο χαμένος Μουντζούρης

Αυτή η «πουτάνα» η πραγματικότητα, λοιπόν, ήταν ο οδηγός όλων των προηγούμενων που από «αντιμνημονιακοί» έγιναν «μνημονιακοί», όσο κι αν αυτό δεν τους βόλευε. Αλλά μεταστράφηκαν, γιατί αυτή τους το επέβαλε, ώστε να μπορούν οι ψεύτες και απατεώνες να σπεκουλάρουν κατά της αλήθειας και της «πουτάνας» της πραγματικότητας.

Και γι’ αυτό είχαμε την πολυτέλεια κι εμείς να προειδοποιούμε προεκλογικά τους ψηφοφόρους ότι τώρα (τότε) ήταν «Η ώρα του Μουντζούρη» (μπείτε στον κόπο να το ξαναδιαβάσετε και να θυμηθείτε…).

Και ότι έπρεπε οι εκλογείς να μην σας δώσουν την ευκαιρία να τους κοροϊδέψετε ΚΑΙ εσείς. Και ότι ως Τελευταία Κωλοτούμπαθα έπρεπε να παραμείνει εκείνη του Αντωνάκη. Νταξ, εμείς ζούμε ανάμεσά σας και δεν υπήρχε περίπτωση να μας ακούσετε. Θέλατε ντε και καλά, να μας δώσετε μια ακόμα αφορμή να γίνουμε Σασταλεγάκηδες.

Πρέπει να το λέμε συνέχεια, ώσπου να εμπεδωθεί. Ο κ. Τσίπρας, όπως και κάθε άλλος πολιτικός απατεών του πελατειακού εθνολαϊκισμού, είναι η χαρά των Σασταλεγάκηδων, είναι προσωποποιημένη η άνθηση του Σασταλεγακισμού.

Ποιος μπορεί να κρατηθεί και να μην ξεδώσει και να μην πει «Εγώ σας τα ‘λεγα», από όλους εκείνους που μάταια δείχνανε τα επερχόμενα; Γιατί το βλέπαν το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει…

Πάλι το καρρέ Ύβρις, Άτη, Νέμεσις, Τίσις

Αυτή η μπιπ η πραγματικότητα, λοιπόν, μας φέρνει πάλι στο μυαλό την εικόνα της παρ’ αρχαίοις ακολουθίας «Ύβρις, Άτη, Νέμεσις, Τίσις».

Όπου Ύβρις είναι τελικά η περιφρόνηση και η ασέβεια προς την σκληρή πραγματικότητα. Και Άτη, είναι η θολούρα στο μυαλό των ανθρώπων, που έστελναν οι θεοί, δοκιμάζοντάς τους αν θα αντέξουν να πάρουν πίσω σεμνά και ταπεινά την Ύβριν, ή αν θα το πάνε με φόρα μέχρι τέλους…

Και συνήθως οι άνθρωποι το πάνε στα άκρα, οπότε εξοργίζουν τους θεούς με την Νέμεσιν, ώσπου έρχεται στο τέλος η τιμωρία, η Τίσις.

Όταν ασεβούμε απέναντι στις επιταγές της αδυσώπητης πραγματικότητας, μπαίνουμε σε αυτό το απολύτως προβλέψιμο καρρέ «Ύβρις, Άτη, Νέμεσις, Ύβρις». Και όταν αυτή η ασέβεια ένοχα λαμβάνει χώρα στο πεδίο της ηγεσίας και της κοινωνίας συνάμα, τότε τα θέματα γίνονται πιο πολύπλοκα…

Τώρα η ηγετική ομάδα του εξουσιαστικού εσμού που μας προκάλεσε τις έσχατες καταστροφές πάνω στο ρημαδιό της συντεταγμένης χρεωκοπίας, ψάχνει να ξαναπάρει τον έλεγχο του παιγνίου. Έχει επιχειρήματα. Πρώτον, φταίνε όλοι οι Άλλοι, εσωκομματικοί, εξωκομματικοί και εξωτερικοί αντίπαλοι. Και δεύτερον, ποιος Άλλος μπορεί να συγκριθεί με τον καταλληλότερο ηγέτη, τον κ. Τσίπρα της καρδιάς μας, ώστε να του πάρει την πρωθυπουργία;

Στο χέρι μας είναι αν θα τους αφήσουμε. Η πραγματικότητα με τρόπο αρπάζει τώρα από τα χέρια του επιπόλαιου αγοριού τα επικίνδυνα όπλα με τα οποία ανέμελα και ανεπιγνώστως παίζει εδώ και έξη μήνες, διαλύοντας τον ήδη ρημαγμένο τόπο.

Όλοι αυτοί οι οργανωμένοι σκιτζήδες, μπορεί να ήταν πολύ καλά οργανωμένοι, αλλά δεν ήταν επαγγελματίες σκιτζήδες. Και αυτό ήταν κακό, γιατί και ο σκιτζής πρέπει να ξέρει τη δουλειά του εκδοροσφαγέως. Αλλιώς θα πεινάσει, όπως και όσοι είναι εξαρτημένοι από αυτόν.

Από βλακεία ή δολιότητα, πάντως ακατάλληλοι

Είχαμε και δήλωση Σκουρλέτη για μεγάλα γέλια: «Γνωρίζετε πολύ καλά πως η κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε σκληρά, χρησιμοποίησε το όπλο της στάσης πληρωμών έναντι του Δ.Ν.Τ και έθεσε το θέμα της ευρωπαϊκής προοπτικής προκαλώντας μια συζήτηση που μόλις τώρα ξεκινά και έχει στο επίκεντρό της τις κυρίαρχες ευρωπαϊκές στρατηγικές. Θα θέλαμε το αποτέλεσμα να είναι διαφορετικό, αλλά μπροστά στην πιθανότητα μιας ακόμα μεγαλύτερης και βίαιης φτωχοποίησης του λαού μας οδηγηθήκαμε σε αυτήν την ιδιότυπη συνθηκολόγηση».

Λόγια πολλά για να πει κανείς το απλό. Ότι ή λέγαμε ψέματα ή ήμασταν χαζοί. Γιατί το μείζον ερώτημα παραμένει: εκείνες τις αντιμνημονιακές πιπεριές τις λέγαμε από άγνοια ή από δολιότητα; Και στις δύο περιπτώσεις ήμασταν ακατάλληλοι, όμως…

Το Άστρο του Ανίκανου Τσαρλατάνου

Ο κ. Σταύρος Ψυχάρης τελείωνε το εκδοτικό του σημείωμα στο χτεσινό «Βήμα της Κυριακής» με το ξεπλυντικό για τον μικρό ηγέτη φινάλε: «Την ώρα που οι ιδέες του κ. Λαφαζάνη δύουν, μοιάζει να ανατέλλει το Άστρο του Αλέξη Τσίπρα». Δηλαδή, ο κακός ήταν ο Λαφαζάνης, που τώρα θα φύγει και θα μείνει ο καλός ο Τσίπρας. Ωραία ανάλυση, με δράκο και με ήρωα, πλην περίεργη, όχι όμως και εκπληκτική.

Εάν βρει μια στιγμή νηφαλιότητας η κοινωνία μας άλλη ανάλυση θα κάνει. Ότι όλα της κυβέρνησης γελοία ήταν κι ανάποδα, όθεν και η ακσιοπρεπής και υπερήφανη καταστροφή που απέφερε. Ολοένα και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι το άγχος μας για το φαίνεσθαι και η αδιαφορία μας για το είναι, θα μείνουν παροιμιώδεις έννοιες για τα παιδιά τα «αριστερά».

Άλλως ειπείν, η επικαιρότητα τιμωρεί και αυτή τη βλακεία μας. Θέλαμε να τρέχουν ταπεινωτικά οι υπουργοί στο Χίλτον, αντί να υποδέχονται στο γραφείο τους κάθε ικανό τερατοϊκανό. Παρομοίως, θα λέμε εφεξής το ΤΑΙΠΕΔ αλλιώς, ας πούμε Ταμείο Δημόσιου Πλούτου και αυτό θα συνιστά μεγάλη νίκη κατά της Τερατόικας.

Αυτή η γελοία παραμύθα της ακσιοπρέπειας, πρώτα τα κωλοτουμπάρισε και μετά τα μηδένισε όλα. Όλα παντού, τα πάντα όλα.

Αυτό είναι το δράμα μας το εθνικό, αυτό και το δράμα του Αλεξάκη της καρδιάς μας. Ότι πέρα από δίκες προθέσεων, η πραγματικότητα που δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να αντιληφθεί, το λέει ξεκάθαρα. Όταν κάποιος βρίσκεται σε μια θέση ευθύνης και προκαλεί μια καταστροφή που ματώνει όλη την κοινωνία, πρέπει να απομακρυνθεί το συντομότερο. Είτε ήταν ανίκανος ως ηλίθιος είτε καταστροφέας ως κακοπροαίρετος.

Ανήθικος και ζημιάρης ο ασυνάρτητος τυχοδιωκτισμός

Όσο γα το ηθικό πλεονέκτημα της Π. Φ. «Αριστεράς», πλέον η απάντηση είναι μπαρμπούτσαλα. Όχι γιατί κάθε μέρα συναντάς (και γελάς) δεκάδες μνήματα χαμένων ηθικών πλεονεκτημάτων της «Αριστεράς». Αφού η «Π.Φ.Α. Κυβέρνηση» κάνει εδώ και έξη μήνες όλα τα ανήθικα της κακιάς ξελιγωμένης εξουσίας  και δεν ντρέπεται…

Και δεν έχει πια καμιά πρακτική αξία εάν και αυτοί που καταγγέλλουν είναι εξ ίσου λερωμένοι με παρόμοιες λαθροχειρίες.

Το πιασάρικο κάποτε επιχείρημα «ας φύγει ο Σαμαράς και ας έρθει οποιοσδήποτε άλλος», στο δεύτερο σκέλος έπαψε πλέον να είναι ολοφάνερο.

Ολοένα και βγαίνουν πλούσιες λίστες αμαρτιών της ΠΦΑ, άλλωστε. Πάντα είναι θέμα χρόνου η απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος. Και ο Κωστάκης το διεκδίκησε, το κέρδισε και το έχασε σχετικά σύντομα, αν και τότε ο χρόνος ήταν αθώος και στατικός.

Και ο Γιωργάκης με άλλο τρόπο και σε πυκνό χρόνο. Ο Αντωνάκης τη γλίτωσε γιατί δεν πρόκανε να εκτεθεί σε πολλά «ηθικά» ζητήματα, πέρα από τα γνωστά ακροδεξιά του αμαρτήματα.

Τώρα ο Αλεξάκης βιάζεται να προκάνει κι αυτός. Αν και το δικό του θέμα είναι τόσο Άλλο και τόσο Σοβαρό… Όσο και αν κάποιοι έχουν συμφέρον ακόμα να τον λιβανίζουν, πώς μπορεί να στηριχτείς εφεξής στον ασυνάρτητο τυχοδιωκτισμό του, που έφερε αυτή την τόσο μεγάλη ανυπολόγιστη καταστροφή μέσα σε τόσο μικρό χρόνο; Αυτό το ερώτημα θα πρέπει να απαντηθεί, εφόσον θέλει να μας στείλει και σε νέες ούτως ή άλλως καταστροφικές εκλογές…

Το πόσο το θέλει αποδεικνύεται άλλωστε και από τη χτεσινή δήλωση της κυβερνητικής εκπροσώπου «Σκέψη για εκλογές δεν υπάρχει… … η εκλογολογία που καλλιεργείται τις τελευταίες μέρες ούτε ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ούτε είναι ωφέλιμη».

Πρόκειται για την ίδια εκπρόσωπο της ίδιας κυβέρνησης, που πριν τρεις μέρες έλεγε ότι «δεν μπορούμε να πάμε και πολύ μακριά ως έχει (χωρίς εκλογές)». Κάθε μέρα και μια θέση, κάθε μέρα ασυναρτησία και χάος σπέρνει το Άστρο του Αλέξη Τσίπρα.

Υ.Γ.
Γιατί οι ευθύνες Αλεξάκη δεν είναι μόνο εξάμηνες

Υπάρχουν πολλοί -και χωρίς αιδώ το δείχνουν- που δυσκολεύονται να καταλάβουν αυτό που τους λες. Ότι το δόλιο αντιμνημονιακό σαμποτάζ του Αλεξάκη (αρχικά και του Αντωνάκη) στις άβουλες απόπειρες Γιωργάκη και Αντωνάκη να εφαρμόσουν τα μνημόνια, υπήρξε καταλυτικά καταστροφικό ως εδώ. Και πώς να το καταλάβουν;

Αφού ποτέ τους δεν κοντοστάθηκαν με ενδιαφέρον σε εκείνη την είδηση. Ότι οι Πορτογάλοι ΟΛΟΙ μαζί συμφώνησαν να υπηρετήσουν το μνημόνιό τους μετά τις επικείμενες τότε εκλογές, όποιος και αν εκλεγόταν… Γιατί στα δύσκολα ο σύννους λαός αισθάνεται τη σοβαρότητα των μεγάλων αποφάσεων και δεν γίνεται άθυρμα των ανερμάτιστων ηγετών.

Αυτό που διαχωρίζει το εθνικό μας ισλάμ, το καθ’ ημάς μπαλκάν κομμουνίστ, από κάθε δυτικό λαό… Αυτό έκανε τους Ιρλανδούς, τους Πορτογάλους και τους βρετανοκούλτουρους Κύπριους, να μπούνε σε μνημόνιο μετά από μας και να βγουν πολύ πριν από μας… Αυτό, ότι σέβονται την πραγματικότητα και δεν είναι σαν κι εμάς κορόιδα αυτοκαταστροφικοί μπαλκάν βλαχοχαβαλέδες.

Αναδημοσίευση από Athens Voice