Οι ιστορικές στιγμές της Χαλιμάς

Μεγάλη κουβέντα ξεστόμισε δις, κλείνοντας την συνεδρίαση για τις προγραμματικές δηλώσεις, η λαλίστατη νέα Πρόεδρος της Βουλής, που έχει πάρει θάρρητα και προσβάλλει υπόρρητα όποιον αντιπαθεί. Μίλησε για ιστορικές στιγμές και για ιστορική συνεδρίαση. Όμως, ιστορική θα είναι εκείνη η στιγμή, κατά την οποία θα ορκιστεί μια νέα κυβέρνηση, που θα διαλύσει την αιτία των διαρκών χρεoκοπιών του τόπου, το πελατειακό παρακράτος. Και όλα δείχνουν ότι η μέρα εκείνη μάλλον θ’ αργήσει.

Αυτή η αίσθηση ιστορικού βάρους και ευθύνης, αυτό το Σύνδρομο του Άτλαντα, το όλος ο κόσμος στηρίζεται στις πλάτες μου, είναι πάντως και λίγο παιδί αλαζονείας. Ενίοτε, κάποιοι ξεφεύγουν και θεωρούν ότι επειδή προΐστανται αυτοί και όχι άλλοι μιας διαδικασίας, αυτό την καθιστά ιστορική. Εν τάξει, εννοείται ότι το υπονοούμενο είχε να κάνει και με το γεγονός τύπου «πρώτη φορά Αριστερά». Αλλά αυτά είναι παλαιόθεν ξεκαθαρισμένα. Εδώ δεν πρόκειται για Αριστερά.

Είπαμε. Πιο Δεξιά από το Λαϊκισμό δεν έχει. Και μάλιστα εδώ έχουμε ούλτρα καραμπινάτο εθνολαϊκισμό. Τον πιο τελευταίο, τον πιο αντιδραστικό, με τον μανδύα του «αριστερού». Σοβαροί να είμαστε, κι ας μην βλέπει ο κ. Τσίπρας πού είναι το λάθος. Πώς τον στηρίζουν Ψεκαζμένοι, Ναζί, Αμβρόσιοι, Κουρήδες, Μπαλτάκοι, Πολύδωρες, η «Ελεύθερη Ώρα» που τον είπε «Έλληνα Τσε Γκεβάρα»(!…), όλη η ακροδεξιά χειροτεράντζα;

Οι λέξεις και τα πράγματα

Ζούμε τον μύθο μας στην Ελλάδα. Γιατί (όπως μια φίλη από το χώρο της Επικοινωνίας μάς θύμισε χτες παραλλακτικά γνωστή ρήση του Ζαν Ζωρές), όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, αλλάζουν τις λέξεις για τα πράγματα. Εξειδικεύοντας και διευρύνοντάς το, για να αποδώσει πληρέστερα τη θλιβερή μας πραγματικότητα, όταν δεν θέλεις να αλλάξεις τα πράγματα, εφευρίσκεις μπαμπούλες.

Έτσι, υποκρίνεσαι ότι σκοτώνεις ή, έστω, αλλάζεις τους μπαμπούλες και υπνωτίζεις τους ενδιαφερόμενους, για να ξεχνάνε τα πράγματα που δεν θέλεις να αλλάξεις. Τα πράγματα είναι το Πελατειακό Παρακράτος που μας οδηγεί συστηματικά σε χρεωκοπίες. Και οι μπαμπούλες είναι ο Νεοφιλελευθερισμός, τα Σκόπια, οι Ταυτότητες, το Μνημόνιο, τα ζωτικά μας υγρά και λοιποί ανεμόμυλοι, έννοιες άσχετες με τη θλιβερή μας κατάσταση.

Έλεγε ο Φρανσουά Μιττερράν ότι πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων. Μάλιστα. Αυτό, όμως, ήταν στην ουσία το ευγενές προκάλυμμα μιας σκληρής πραγματικότητας. Ότι Πολιτική είναι η διαχείριση της ροής της ανθρώπινης εξουσιαστικής ξελιγωμάρας. Η ροπή προς αυτήν εξακολουθητικά είναι βαθειά υποτιμημένη (όπως και ο Λαϊκισμός), τόσο στην πολιτική φιλοσοφία όσο και στην κόρη της πολιτική επιστήμη. Αν και παραμένει μια κορυφαία προαιώνια εκδήλωση της ανθρώπινης αντιφατικότητας.

Το τοξικό χαρμάνι Εθνολαϊκισμού και Επικοινωνισμού

Ληφθέντος υπ’ όψη και ότι «όσο καλύτερα χειρίζεσαι τις λέξεις, τόσο περισσότερες εικόνες θα απολαμβάνεις» (Ρεζίς Ντεμπρέ), το πράγμα πάει παραπέρα. Αν διαστρεβλώνεις την πραγματικότητα, δεν φταίνε οι λέξεις που δημιουργούν εικόνες εξαιρετικές, αλλά ο επικοινωνισμός που τίθεται στην υπηρεσία των προθέσεων του εθνολαϊκισμού. Και εδώ εισέρχεται η έννοια της σύζευξης αυτών των δύο δεινών, του εθνολαϊκισμού και του επικοινωνισμού. Όποιος εμπορεύεται το τοξικό χαρμάνι τους, προκειμένου να υπηρετήσει τα εξουσιαστικά του παίγνια, γίνεται πολύ επικίνδυνος για τις κοινωνίες.

Στην τελευταία εικοσαετία, ας πούμε, συχνά το είδαμε το έργο («Η γιούργια δια της τρικλοποδιάς») αυτού του τοξικού χαρμανιού, που δεσπόζει στο καθ’ ημάς ισλάμ. Αντρέας ρίχνει Μητσοτάκη με μοχλό τον (πάντα ανυπόστατο) Αντι-νεοφιλελευθερισμό (αντι-Ν/Φ) και τον Μακεδονισμό. Μια δεκαετία μετά, Κωστάκης ρίχνει Σημίτη, με μοχλό τον Αντι-Ν/Φ (!) και τις Ταυτότητες. Αργότερα, Γιωργάκης ρίχνει Κωστάκη, με μοχλό τον (πάντα σταθερό…) Αντι-Ν/Φ. Κατόπιν, Σαμαράς ρίχνει Γιωργάκη με μοχλό Αντι-Ν/Φ, Μνημόνιο. Τώρα, Τσίπρας ρίχνει Σαμαρά, με μοχλό Αντι-Ν/Φ, Μνημόνιο. Ως τώρα, ολωνών των ανατροπέων η τύχη στο τέλος ήταν οικτρή. Όπως και των Ελλήνων που τους υπέστησαν, αφού λαός λαϊκισμένος, πάντα νικημένος.

Τόσο προβλεπτό, τόσο χυδαίο πολιτικά, τόσο αλυσιτελές και επιζήμιο. Όλος ο σαματάς πάντα είναι μόνο για την εξουσία, όλα τα άλλα, προοδευτικά πρόσημα και λοιπές πιπεριές, ξεχνιούνται στο δρόμο. Τα περιστεράκια, όμως, θα ξεχάσουν γρήγορα, ώσπου να έρθει ο επόμενος κατά τον βαρετά προβλεπτό μηχανισμό. Και η δουλειά πάντα στηρίζεται στην απλούστερη διασφάλιση. Ότι οι εκγιδισμένοι πολίτες παύουν να σκέπτονται με το πάνω κεφάλι, ντρεσσαρισμένοι από τους τσομπάνηδες που φωνάζουν και χτυπάνε τα χέρια και τις γκλίτσες, εντυπωσιάζοντας και μαγεύοντας το γιδοστάσιο.

Το δόγμα στηρίζεται στην μεγάλη ρήση του Ανδρεϊκού Τοτέμ (Καβάλα, προεκλογικός Ιούνιος βρόμικου ’89) «Στου λαού την καρδιά, δεν χωράει η Δεξιά!». Σε ελεύθερη μετάφραση, δηλαδή, «Και τέρμα και τέρμα και δεν ξαναγαπάω! Και τέρμα και τέρμα, στη μάνα μου θα πάω!». Μόνο σε τέτοιο λογισμικό περιβάλλον μπορείς να χειραγωγείς τον οχλοπολτό, τέτοιο περιβάλλον και καλλιεργείς, λοιπόν. Υπερήφανα γηρατειά, υπερήφανος ελληνικός λαός, Ψηλά το Κεφάλι! Ανδρεϊσμός – Αλεξισμός – Σκέψη Γιώργου Τράγκα. Ίσως και σκέψη Θόδωρου Δρίτσα, που είπε «Η λέξη υποταγή είναι άγνωστη σε αυτή την κυβέρνηση»… Δεν υπάρχει σωζμός.

Το Μνημόνιο Τσίπρα

Μόνος του φούσκωσε ο κ. Τσίπρας την απίστευτη βλακώδη αντιμνημονιακή απάτη, αλλά όλοι μαζί θα υποστούμε την πίεση του αδιεξόδου, στο οποίο τώρα έχει εμπλακεί. Αφού οι κουτόφραγκοι βλέπουν ξεκάθαρα αυτό που δεν μπορεί να δει ο καθ’ ημάς αποβλακωμένος οχλοπολτός. Πως, όταν ο Λαϊκιστής, αντί να λειτουργεί ως ηγέτης απέναντι σε πολίτες, οδηγεί το λαό σαν τον τσομπάνη με τα γίδια του, τότε οι πολίτες μοιραία τροπίζονται προς το να συμπεριφέρονται σαν γίδια. Θυμηθείτε σχετικά από «Η Ώρα του Μουντζούρη», υποκεφάλαιο «Τσομπάνης και γίδια, Πολιτικός και Λαός».

Τοξικό το μνημόνιο, ευεργετικό το «συμβόλαιο» λέει ο κ. Τσίπρας… Λέει επίσης, ως απόλυτος λαϊκιστής, «δεν θα είναι μνημόνιο, γιατί αν ήταν μνημόνιο θα είχε μέτρα λιτότητας». Εδώ γελάς ή κλαις; Ο υπουργός Ν. Παππάς δήλωσε: «Γελάω με όσους ονειρεύονται κωλοτούμπες», ενώ ήδη ΟΛΑ τα μεγάλα προεκλογικά διακυβεύματα έχουν ανατραπεί.

Το μόνο πλέον που παίζεται είναι εάν οι Γερμανοί θα μας κάνουν τη χάρη να δεχτούν να βαφτιστεί το κρέας ψάρι. Και μάλλον θα μας την κάνουν. Αφού βλέπουν πως τους Έλληνες δεν τους νοιάζει η ουσία, αλλά μόνο μια ανύπαρκτη εθνική υπερηφάνεια, τύπου «Εσείς λέγετέ το όπως θέλετε, αλλά εμείς δεν θα το λέμε μνημόνιο!»… Γελάει ο κ. Παππάς, λοιπόν. Μόνο που διεθνής περίγελως έχει καταστεί σούμπιτο το ελληνικό έθνος…

Το φαινόμενο θα ολοκληρωθεί, όταν οι πιστοί θα ξαναβγούνε στις λαοσυνάξεις, για να προσευχηθούν υπέρ υγείας του νέου μας ιμάμη, που θα λέει ακόμα, «Έξω το Μνημόνιο του Θανάτου», ενώ θα εφαρμόζει το νέο Μνημόνιο. Όπως ακριβώς γινόταν με τον Μεγάλο άφθαστο πολιτικό απατεώνα, που έλεγε «Έξω οι Βάσεις του θανάτου» φέρνοντάς τις όλο και πιο μέσα… Ας αφεθούμε, λοιπόν, ας το ζήσουμε μέχρι τέλους! Ο εκγιδισμός μας να γίνει τέλειος.

There is no business like show business

Αυτές τις μέρες ο ελληνικός λαός εξευτελίζεται στα μάτια της ευρείας Διεθνούς Κοινής Γνώμης. Όσο και αν η κυβερνητική παπαγαλία στήνει επικοινωνιακούς μηχανισμούς δικτύων υποστήριξης από δεκάδες αριστεριστές ακτιβιστές και ελάχιστους ομογενείς, που τσιμπάνε στη φιλολογία της εθνικής υπερηφάνειας.

Αυτή η δημιουργία εντυπώσεων δια της τηλεοπτικής εικόνας δεν αλλοιώνει τη ζωγραφιά στο μεγάλο κάδρο: οι Έλληνες άγονται από ένα λαϊκιστή, που μιλάει στις καρδιές, αλλά δεν μπορεί να απαντήσει στα ερωτήματα που βάζουν τα μυαλά.

Άρτον δεν έχουμε να δώκουμε, πάρτε θεάματα. Φάτε μάτια ψάρια. There is no business like show business. Μπορεί πολιτική να μην έχουμε, αλλά από διαπραγμάτευση όμως… Και μάλιστα, χωρίς γραβάτες! Ο Μπρεχτ έλεγε «δυστυχισμένος ο λαός που χρειάζεται ήρωες». Προφανώς, γιατί τότε του εμφανίζεται ο επιτήδειος που προσφέρεται να παίξει το ρόλο του ήρωα.

Εμείς διακόσια χρόνια τώρα την ξέρουμε τη δουλειά. Ένας ηγέτης κάτι χτίζει, δεκαπέντε λαϊκιστές στο καπάκι το γκρεμίζουν. Και φτου κι απ’ την αρχή. Τώρα πλησιάζουμε πάλι στα τελειώματα του γκρεμίσματος, που έρχεται να επιτελέσει ο νέος ήρωας. Βαθύ ισλάμ και Ψυχή βαθειά μ’.

Τη-υπερμαχικός ντιρινταχτιζμός

Λαοσυνάξεις, «φιλοευρωπαϊκές» τις είπε ο κ. Τσίπρας, έγιναν και θα γίνουν υπό το καθάριο πνεύμα του Τη-υπερμαχικού Ντιρινταχτιζμού. Και το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο ξεσάλωσε, ως φρέσκο δημιούργημα της «Άμεσης Δημοκρατίας» του Φαίησμπουκ. Στα ντουζένια του κατέλαβε πλατείες και τις λέρωσε με κίτρινες σημαίες (όχι της ΑΕΚ, βυζαντινές).

Στο εκτσογλανισμένο αυτό ακροδεξιό περιβάλλον, του Έλληνος ο τράχηλος ορθός κατέκαυσε ευρωπαϊκές σημαίες, ως σπονδή στο αήττητο βαθύ εθνικό μας ισλάμ, που είναι εδώ ενωμένο δυνατό και κάνει πρόγραμμα. Άλλη μια φορά, τσεκούρι και φωτιά, στα σκοπιανά σκυλιά. Γιατί τα παιδιά της Παΐσιας «Αριστεράς» έχουν και εθνική αξιοπρέπεια.

Νταξ, δεν λέμε ότι όλοι κράταγαν τέτοιες κίτρινες σημαίες. Απλώς, οι διπλανοί τους δεν ένοιωθαν δυσαρέσκεια, δεν τους ερχόταν εμετός από την ακροδεξιίλα των υπανάπτυκτων, ιδίως εκείνων των φασισταριών που έκαιγαν την σημαία των Άλλων. Τι άλλο, πάρεξ αυτό, είναι η Κοινοτοπία του Κακού;
Ο ανόητος και περιορισμένης διανοητικής εμβέλειας φοβικός εθνολαϊκισμός μας, στη βάση της κουλτούρας γκαγκάν γκαγκάν, έστησε το μεγάλο πανηγύρι της ανάσας αξιοπρέπειας. Κεντρικό του πρόταγμα, το ποίημα των κακών γερμαναράδων που «λεηλατούν» και «κατακρεουργούν τη χώρα μας» (!). Δεν υπάρχει σωζμός, ο Ψεκαζμένος Αντιμνημονιακός Ανεξυριζαυγιτισμός είναι πάντα εδώ.

Η «εθνική θέση»

Καλά, ρωτούν πολλοί, σε πειράζει η εθνική θέση, να σταματήσει η λιτότητα; Όχι, με πειράζει που, λέμε αυτό το τίποτε «εθνική θέση». Εννοείται ότι η λιτότητα δεν πρόκειται να σταματήσει, ακριβώς γιατί εδώ πετάγεται η μπάλα στην εξέδρα. Όλη αυτή η φασαρία γίνεται για να κερδίσει πόντους ο Λαϊκισμός και να μην χάσει πόντο το πελατειακό παρακράτος που αυτός υποστηρίζει.

Και αυτό σημαίνει νομοτελειακά, συνέχιση της λιτότητας, για να μην χάσει ο πελάτης το κεκτημένο του. Η λεγόμενη «εθνική» θέση κρύβει ακριβώς το αντίθετο, από αυτό που υπόσχεται, την δια διεθνούς «υπερήφανης» απομόνωσης πολιτική και οικονομική εξαθλίωση και συνεπαγόμενη υποταγή. Όπως διαχρονικά μας εξασφαλίζουν οι πατριδοκάπηλοι «ήρωες», που εμείς τα περιστεράκια ξεχνάμε…

Αν κάτι θετικό μπορεί να βγει από αυτή την ανακατωσούρα που έχουμε προκαλέσει, θα είναι κάποια αποκατάσταση μιας θεσμικής τάξης, να είναι το κέντρο των εξελίξεων οι Βρυξέλλες και όχι το Βερολίνο. Επίσης, να λειτουργεί η Τρόικα ως αυτό που πρέπει να είναι και όχι ως Ρωμαίοι ανθύπατοι (ας πούμε όμως και ότι το τουπέ που έδειξαν ως τώρα οι γκρίζοι υπάλληλοι της Τρόικας, η αναξιοπιστία μας τους το χάρισε…).

Αυτά, λοιπόν, είναι το μόνο θετικό που θα μείνει. Όλα τα άλλα είναι υπό το μηδέν, η υστέρηση στην οικονομία, στην ανεργία. Και μια πρόκληση διεθνούς αντιπάθειας για ένα πουκάμισο αδειανό περιεχομένου, για μια διπλή ονομασία. Για να λέμε εμείς Γέφυρα, αυτό που οι Κουτόφραγκοι ευλόγως θα συνεχίσουν να λένε Μνημόνιο, άντε Επέκταση του προηγούμενου Μνημονίου, άλλως ειπείν Μι εις την Νι. Και να λέμε Δαμάσκηνο αυτό που ο Πλανήτης Γη θα συνεχίσει να λέει Τρόικα.

Για το γινάτι του κ. Τσίπρα που δεν θέλει να παραδεχτεί ότι είπε ψέματα. Για να συνεχίσει να υφίσταται η απίστευτη Αντιμνημονιακή Απάτη. Αυτήν πλέον οσονούπω θα κληρονομήσουν κατ’ αποκλειστικότητα οι Ναζί («Ο Τσίπρας ανήγγειλε Νέο Μνημόνιο με νέο όνομα»). Αυτό, όπως έχουμε συχνά εξηγήσει παλιότερα, θα είναι και η ολοκλήρωση του Αντιμνημονιακού Ανεξυριζαυγιτισμού…

Εμείς οι τσιφτετέλληνες έχουμε μια διακεκριμένη ροπή στην πιπερολογία και ανταμείβουμε ανάλογα κάθε πολιτικό ηγέτη, που το ξέρει και κάνει διαχείριση συμβόλων. Και γι’ αυτό επιδίδεται σε ακόλαστη πιπερολογία, προκειμένου να κερδίσει τη συμπάθειά μας. Για τα εξουσιαστικά του παίγνια, εις βάρος της δημοκρατικής μας προοπτικής, της κοινωνικής μας ευημερίας και της πολύτιμης διεθνούς μας εικόνας.

Πατριωτισμός

Πατριωτισμός δεν είναι να ζητάς πολεμικές αποζημιώσεις από Πέρσες, Ρωμαίους, Αγαρηνούς κτλ, επειδή δεν έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Δεν είναι να γίνεσαι φορτικό τσιμπούρι στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς. Ήδη, οι κουτόφραγκοι στις περιφερειακές εκδοχές τους άρχισαν να τσινάνε και να μην μασάνε. Δεν είναι να αναγκάζεις τον Σλοβάκο πρωθυπουργό να λέει ότι διαφωνεί με τις ελληνικές απαιτήσεις και θα ζητήσει με δημοψήφισμα https://euobserver.com/tickers/127591 να πάρει θέση ο λαός του σχετικά με τις ελληνικές τσαχπινιές… Ήδη αυτό ακυρώνει όλο το θριαμβευτικό σκεπτικό της κυβέρνησής μας.

Πατριωτισμός είναι να σηκώσουμε όλοι μαζί τα μανίκια και να επιδοθούμε σε μια περιπαθή προσπάθεια εθνικής δημιουργικής ανασυγκρότησης με κέφι και με γούστο. Τίποτε άλλο από αυτό. Γιατί έτσι μόνο σίγουρα ο τόπος θα ξαναγίνει αυτό που δεν είναι πια. Και όχι με πολεμικές αποζημιώσεις και με την εκμετάλλευση των υδατανθράκων, που κι αυτά μπορούν να μπουν στο (νομικό και πρακτικό, όχι μπλα μπλα) δρόμο τους, αλλά όχι ως βασικά προτάγματα εθνικής ανάκαμψης. Όλα τα άλλα είναι πιπεριές Φλωρίνης.

Ιστορικές στιγμές, λοιπόν! Ελάτε, όλοι μαζί να ζήσουμε τον μύθο μας, στην Ελλάδα που επί τέλους απελευθερώνεται από τα δεσμά της τυραννίας, λίγο πριν απελευθερώσει ο κ. Καμμένος και την Κύπρο.

---

Προεδρολογικό Υστερόγραφο

Το λεγόμενο πολιτικό ρεπορτάζ, έχει οριστικά διολισθήσει σε κομματικό ρεπορτάζ, που το θεραπεύουν νεοφώτιστοι πορτ-παρόλ του δικομματισμού και όχι δημοσιογράφοι. Παρακολουθώντας το, έχετε την απόλυτη εικόνα της βούλησης των κομμάτων. Και στο θέμα της εκλογής ΠτΔ, λοιπόν, θα δείτε πόσο αμετανόητα παλαιοκομματική παραμένει και η «Αριστερά», που θα έπρεπε να δίνει τον τόνο της ανανέωσης.

Τα μόνα ονόματα, που διαρρέουν έστω και για μπλόφα (;) από την κυβέρνηση, είναι, ως τώρα, Κωστάκης (θεμελιωτής και σύμβολο της χρεωκοπίας), Παυλόπουλος (διεκπεραιωτής των εξαψήφιων διορισμών και άβουλος Νέρων του 2008) και Αβραμόπουλος (ευγενής εκλαμπρότης της υποκριτικής πολιτικής τιποτολογίας). Δηλαδή, πολιτικοί που πρωταγωνίστησαν στη διάλυση του εθνικού κάρου.

Αφού το ψεκαζμένο πνεύμα θέτει περιορισμούς, δεν τολμάμε να μιλήσουμε για τον μόνο πολιτικό κορυφαίας ευρωπαϊκής αποδοχής που διαθέτουμε, αυτόν που μας έβαλε στην ΟΝΕ. Άλλωστε τον Σημίτη δεν τον θέλει και ο κ. Τράγκας, πνευματικός πατέρας του εθνολαϊκισμένου αντιμνημονιακού μπλοκ, όπως και ο κ. Λαζόπουλος, όπως ακόμα και ο κ. Κουρής… Οπότε αυτόν τον ευρωπαϊκό συμβολισμό ολκής τον χάνουμε. Πάμε παρακάτω.

Ο κ. Τσίπρας είναι κυρίαρχος τώρα (όπως ήταν στο ξεκίνημά τους ο Κωστάκης και ο Γιωργάκης, πριν τα κάνουνε όλα μπιπ, ΜΗΝ ξεχνάμε). Μπορούσε να χτίσει ένα ισχυρό συμβολισμό που να υπερβαίνει τους κυριούληδες του οδωδότος πολιτικού συστήματος. Να προτείνει, πέρα από τα συνήθη, πέρα από τους αριστεροδεξιούς μικροκομματικούς πολιτικαντισμούς, κάποια προσωπικότητα ήθους και κύρους από τον εν γένει χώρο της Δημιουργίας.

Αν η Αρβελέρ πλέον είναι υπερήλικη (τόσα χρόνια αποφεύγαμε να την σκεφτούμε…), υπάρχουν Εθνικοί Ποιητές, ο Γαβράς σε οριακή ηλικία, ο νεότερος ακμαίος Σαββόπουλος, σοφοί άνθρωποι που μπορούν να μας ενώσουν ως βιτρίνα μας. Υπάρχουν επιχειρηματίες, επιστήμονες, υπάρχουν οι λιγότερο γνωστοί αλλά κορυφαίοι Θεσμικοί Ευρωπαίοι, Διαμαντούρος, Ροζάκης, Σκουρής.

Υπάρχουν αρκετοί σπουδαίοι ωραίοι Έλληνες – Σύμβολα. Γιατί η «Αριστερά» συνεχίζει να παίζει με τον πολιτικάντικο κατιμά; Γιατί δεν τολμάει να σπάσει τη μιζέρια με λίγη ομορφιά, με λίγο ήθος; Θέλει μόνο να κάνει συνδιαλλαγή με κάποια πολιτικά ανδρείκελα, για να ελέγχει την συμπεριφορά τους; Τι φοβάται και δεν βλέπει ότι με τη λογική της άγεται στο να επιβεβαιωθεί ως μία από τα ίδια;

Αναδημοσίευση από athensvoice.gr