Λύση δεν είναι οι δόσεις, αλλά λιγότεροι φόροι

Του Βασίλη Στεφανακίδη

Θόρυβος πολύς έχει ξεσπάσει τις τελευταίες ημέρες για τη γνωστή ρύθμιση των 100 δόσεων, η οποία θεωρητικά θα ανακουφίσει εκατομμύρια φορολογούμενους από τα δυσβάσταχτα χρέη που έχουν σωρευτεί πάνω στις αδύναμες πλάτες τους.
Σε καμιά περίπτωση, όμως, το όλο θέμα δεν είναι για να ευχαριστούμε την εμπνευσμένη μας κυβέρνηση για το καλό που μας έκανε, να απλώσουμε τα σημερινά μας χρέη σε βάθος 8 χρόνων. Και μιλάμε για τα μέχρι τούδε χρέη. Αυτά που θα προκύψουν τους επόμενους μήνες, καθώς κάθε χρονιά συνοδεύεται από ένα ακόμα πακέτο φόρων, είναι άλλο θέμα και προφανώς θα είναι εκτός των πολλών δόσεων, καθώς αυτή η πρόσφατη ρύθμιση θα ισχύσει μόνο μέχρι τον Μάρτιο.

Επομένως, ουδείς μπορεί να αισθάνεται ευτυχής με την εξέλιξη αυτή από τη στιγμή που το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται στη βάση του.

Και ποια είναι η βάση; Μα οι υπερβολικοί και άδικοι φόροι που έχουν επιβληθεί στον Ελληνα τα τελευταία χρόνια, με την παράλληλη δραματική συρρίκνωση των εισοδημάτων.

Αν δεν καταργηθούν ο ΕΝΦΙΑ και η εισφορά αλληλεγγύης, αν δεν μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές, αν δεν αυξηθούν τα εισοδήματα και αν δεν απορροφηθεί η ανεργία, καμιά ρύθμιση και καμιά επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των οφειλών των νοικοκυριών δεν πρόκειται να φέρει ουσιαστικά αποτελέσματα και ανακούφιση.

Απλώς διευρύνεται ο φαύλος κύκλος και μας επιβάλλει να χρωστάμε μέχρι να εγκαταλείψουμε τον μάταιο τούτο κόσμο, τα δε υπόλοιπα των δόσεων θα τα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας!
Περί αυτού πρόκειται και ας μη γελιόμαστε με τα «καθρεφτάκια» της τρόικας.

Μα θα πει κάποιος: «Και τώρα χωρίς τη ρύθμιση είναι καλύτερα όταν οι υπέρογκες δόσεις δεν μπορούν ούτως ή άλλως να πληρωθούν;». Σαφώς όχι. Αλλο να έχεις δόση 1.000 ευρώ κι άλλο 150. Αλλωστε όλη η στόχευση της κυβέρνησης για το χρέος της χώρας ακριβώς στην ίδια λογική στηρίζεται, στην επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής έτσι ώστε να μπορεί να αποπληρώνει τις δόσεις.

Υπάρχει όμως μια ουσιώδης διαφορά. Οταν και εάν οι δανειστές αποδεχθούν μια τέτοια λύση για το χρέος της χώρας, θα θέσουν έναν απαράβατο όρο: ότι η χώρα δεν θα παράγει νέα ελλείμματα. Δηλαδή δεν θα μπορεί να αυξάνει κι άλλο το χρέος. Αυτό, όμως, δεν συμβαίνει με τα νοικοκυριά, καθώς το κράτος θα συνεχίζει να απαιτεί συνεχώς φόρους και εισφορές, με ορατό το ενδεχόμενο σε πολύ μικρό διάστημα να προκύψουν νέα ληξιπρόθεσμα χρέη που θα απαιτούν νέα ρύθμιση στη ρύθμιση και πάει λέγοντας.

Αν όμως γίνει πράξη η υπόσχεση για φοροελαφρύνσεις και εφόσον αυτές είναι ισοδύναμες τουλάχιστον με τις δόσεις, θα μπορούμε να μιλούμε για ανάσα. Σε διαφορετική περίπτωση κοροϊδευόμαστε μέχρι να περάσει ο καιρός για όλους. Για πολίτες, κυβέρνηση, τρόικα και δανειστές.

Είναι τραγικό, πάντως, την ίδια ώρα να μας παραμυθιάζουν με οραματικούς στόχους εξόδου από το μνημόνιο και το ΔΝΤ για να ξαναγίνει η χώρα κανονική, ενώ η αλήθεια είναι μία και γνωστή σε όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ.

Για να γίνουμε κανονική χώρα θα χρειαστούν πολλά χρόνια και αν. Και να φύγουν αύριο το πρωί οι τροϊκανοί, οι πληγές που δημιούργησαν στην ελληνική κοινωνία θα κάνουν πολλά χρόνια να επουλωθούν γιατί όποιος κι αν βρίσκεται στην εξουσία θα είναι υποχρεωμένος από τις συμβάσεις να νοιάζεται πρώτα και κύρια για τις υποχρεώσεις της χώρας στο εξωτερικό και μετά στο εσωτερικό. Αυτοί που γονάτισαν από την πολύχρονη κρίση δύσκολα θα σταθούν στα πόδια τους. Αυτοί οι λίγοι που άντεξαν και κατάφεραν να παραμείνουν όρθιοι είναι αυτοί που πρώτοι θα αρχίσουν να σωρεύουν εκ νέου πλούτο και υπεραξίες. Ολα τα υπόλοιπα, είτε προέρχονται από δεξιά είτε από αριστερά, δεν είναι τίποτα άλλο από παρηγοριά στον άρρωστο.

Αναδημοσίευση από protothema.gr